Portimão – Agadir

Na het vertrek van Claire en Puck gaan we ons opmaken voor de oversteek naar Afrika. We gaan naar Marokko. Een afstand van ruim 400 mijl. Dat zal een dag of drie tot vier varen zijn. Kornelis komt de crew versterken.

Voorbereiden voor vertrek

Voordat we vertrekken, gaan we de voorraden aanvullen. We hebben veel voor anker gelegen en hebben toch weer wat proviand nodig voor de oversteek en voor de periode in Marokko. Er is een grote Lidl bij het plaatsje Ferragudo en we gaan daar met de dinghy naartoe. Er is geen dinghydock maar we leggen op goed geluk aan in een vissershaven en lopen naar de winkel en doen daar onze boodschappen. Met vier shoppers vol lopen we weer terug naar de dinghy en komen er achter dat die eigenlijk te klein is voor vier personen en vier grote boodschappentassen. We moeten erg langzaam varen en alle golven ontwijken om te voorkomen dat de boot vol loopt. Mirjam gaat alvast een aantal maaltijden koken en de meiden plakken alle punten in die we bij de boodschappen hebben gekregen. Samen met de al gespaarde punten hebben ze genoeg punten voor twee knuffels, dus gaan Kiki, Noor en ik weer in de dinghy naar de Lidl om de knuffels op te halen.

Bezoek uit Nederland

Eind van de middag komt Henk Keur (Sr.) langs in de haven, een gepassioneerd zeiler en vader van Henk Jr. die volgende maand met mij meezeilt naar St. Lucia.

Henk Sr. met de goodie back

Hij heeft een goodie back uit Nederland meegenomen van de vriendinnen van Mirjam. We drinken wat aan boord en hebben het over mooie zeereizen.
Begin van de avond landt Kornelis op Faro en is onderweg met de taxi naar de haven. Ik wacht op hem in mijn stamkroeg Aqua Solo, een trendy strandtent. Ze hebben daar snel internet dus ideaal voor het uploaden van de blogs.

Weerzien op de steiger van Portimão

Eindelijk is Kornelis gearriveerd en samen lopen we naar de haven toe. Daar wordt hij hartelijk ontvangen door de meiden.

Heerlijke verrassingen uit Nederland

De koffer van Kornelis zit vol met verrassingen uit Nederland. Het is al laat en morgenochtend vertrekken we naar Marokko.

Slecht weer

Vanaf het voorjaar hebben we prachtig weer gehad. Slechts een enkel buitje. Hier in Portugal was het meestal rond de dertig graden en op de dag van vertrek is het weer omgeslagen. Rond Madeira raast een Hurricane en daar ondervinden wij ook hinder van. We hebben die storm een paar dagen in de gaten gehouden en we zien dat hij naar het noorden afbuigt en zullen daar geen last van gaan ondervinden. Voor vertrek halen we nog snel een paar stokbroden, we gooien de trossen los en varen naar het zuiden voor een tocht van meer dan 400 mijl.
Buitengaats voelen we de swell hoger en hoger worden en de wolken worden dreigender. Voor het eerst doe ik het radar aan om de squalls (buien) op het scherm te bekijken.

Aan de horizon nemen de wolken steeds meer toe

We proberen er tussendoor te varen wat maar ten dele lukt. De zeilen zijn gereefd en Phi ligt heerlijk op de golven te stampen. Het nadeel daarvan is we ons allemaal wat brak beginnen te voelen. De één na de ander voelt zich wee. In de nacht doen Mirjam en ik om de beurt de wacht omdat Kornelis zich niet helemaal fit voelt. Ondertussen maken we goede snelheid en zeilen we richting het zuiden.

Chillen

Als gevolg van de Hurricane die nu bij Madeira woedt, is het hier windstil geworden. Het oppervlak is spiegelglad met een hele lange trage swell. Je realiseert je dan niet dat je op de oceaan zeilt met onder de kiel ruim 4 kilometer water. Het is prachtig weer, lekker zonnetje maar geen wind, dus de motor gaat aan. We zien onderweg een aantal zeeschildpadden!

Shit head spelen met oom Kornelis

De muziek gaat aan en we horen lekkere muziek, van après-ski en Nederlandstalig tot loungemuziek. Het is een relaxte sfeer aan boord. We kaarten, lezen en staren naar de horizon.

Wind trekt aan

Visles van oom Kornelis

In de avond trekt de wind weer aan en we kunnen weer zeilen. De motor gaat uit. Wat een rust! Het wordt nacht en Kornelis draait nu mee in de shifts. Midden in de nacht maakt hij mij wakker. We zien voor ons diverse lampen. Dat zijn vissers die zonder AIS varen. Ze liggen precies op ramkoers en we verleggen de koers en slalommen om de vissersboten heen en vervolgen onze koers. Verder blijft de nacht rustig en in de verte zien we af en toe een licht van een vuurtoren aan de kust van Marokko.
De wind blijft redelijk constant en we zeilen nu langs de kust van Marokko. Kornelis heeft de hengel uitgegooid, waar we nog nooit een vis mee hebben gevangen en haalt de hengel steeds weer in en gooit hem dan weer uit.

Beet!

Na een paar minuten heeft hij beet. Hij haalt de lijn binnen en er zit een prachtige blauwvin tonijn aan. We halen de tonijn binnen en fileren hem voor de sashimi. Mirjam en de meisjes kijken op een afstandje gespannen maar ook nieuwsgierig toe. Na een dag besterven in de koelkast eten we de rauwe tonijn op, maar constateren dat het toch niet zo lekker smaakt als verwacht. Misschien omdat we hem zelf hebben gedood, misschien omdat we wat katterig zijn, geen idee.

De eerste vis is gevangen

Agadir

Bij Cabo Ghir draaien we de baai van Agadir in. Het is nog windstil met nog steeds een enorme lange swell. De naweeën van de Hurricane. We zijn nu dichter bij het land en lezen op internet over de Hurricane en de aangebrachte schade in Portugal. We zijn daar op tijd weggegaan en hebben daarmee geluk gehad. Na de bocht neemt de wind toe en gaan we met steeds meer toenemende wind richting de haven van Agadir. De wind neemt verder toe tot ruim 25 knopen en onder vol tuig racen we de baai in. Als we bij Agadir aankomen draaien we de vissershaven in en onder de beschutting van de pier kunnen we de zeilen binnenhalen en draaien we naar de jachthaven. Al surfend stormen we de haven van Agadir binnen en achter de beschutting van de pier komt de boot tot rust.

De jachthaven van Agadir met opa e achtergrond de oude kashba

We krijgen een plek toegewezen door de havenmeester en varen daar naartoe. Bij het aanleggen worden we geholpen door een ouder stel die naast ons liggen. Na 400 mijl hebben we weer vaste wal onder onze voeten. Heerlijk. We staan stil bij het bijzondere feit dat we op eigen kiel Afrika zijn binnengevaren, een heel andere wereld.
We hebben de gele Q vlag gehesen. Vroeger betekende het dat je een tijd in quarantaine moest om te voorkomen dat je besmettelijke ziektes overbracht. Nu is het een teken dat je nieuw in een land bent en nog moet inklaren. Na een half uur komt de douane aan boord. Met vier man zitten ze in de kuip en moeten we allerlei vragen beantwoorden.

Paspoorten, bootpapieren, drone en tekening voor de douane

Het ziet er met die vier mannen in uniform best intimiderend uit maar het blijken hele vriendelijke mannen te zijn. Als troef hebben we dan de meiden die ontwapenend werken. Vooral de naam Noor doet wonderen hier. Noor betekent ‘licht’ in het Arabisch. Alle stempels zijn gezet en de drone moet ik in bewaring geven want die is verboden hier in Marokko. Wij mogen nu de kant op en Agadir ontdekken. Eerst een lekkere douche, maar dat valt wat tegen. Er is slechts één werkende douche in een ranzig gebouw, maar desondanks frissen we ons op en gaan we ‘s avonds naar het restaurant vlak bij de haven en eten we een heerlijke hamburger. Daar hebben we na een aantal dagen op zee zin in voordat we de Marokkaanse tajine willen proeven.

Op ontdekkingstocht

Boven Agadir ligt een oude Kashba. De volgende dag rijden we daar naartoe met een taxi waar we ondanks het afdingen uiteraard te veel voor hebben betaald. We zien vanaf grote hoogte de haven onder ons liggen. Agadir is in 1960 door twee aardbevingen en daarna overstromingen verwoest. Er vielen toen ruim 15.000 doden. Dat is te zien aan de ruïnes van de Kashba, de restanten op zichzelf stellen niet zoveel voor. Met dezelfde taxi verkennen we meer van de stad en na een dag vol indrukken zijn we te moe om te koken maar ook uit eten te gaan. Mirjam en Kornelis halen tajine bij één van de restaurants in de haven.  ‘ Morgenavond vliegt Kornelis weer terug dus plannen we een bezoek aan de Souk (lokale markt waar van alles te koop is) voor de volgende ochtend. Via de toeristische boulevard lopen we er naar toe en onderweg komen we in contact met een jongen en gaat het direct over voetbal. We noemen de namen van alle Marokaanse voetballers van Ajax en we zijn direct vrienden. Hij wijst ons de weg naar de Souk en stelt ons voor aan zijn broer die een kraam daar heeft.

Verkooppraatjes

Zijn broer begint direct een verkooppraatje en tja… we zijn er in getrapt. We lopen verder over de Souk en kijken onze ogen uit. Overal vers fruit en kruiden, kleren en elektronica. Alles kun je hier kopen. De meiden krijgen een henna tattoo.en wij lopen nog door de overvolle hallen vol bedrijvigheid en heerlijke geuren.

‘s Avonds nemen we afscheid van Kornelis. Het was een heerlijke week met zijn vijven. Kornelis moet weer aan het werk en wij willen de komende tijd het binnenland van Marokko verkennen.