De voorbereidingen voor de oversteek

In de haven van Las Palmas is het een drukte van jewelste. Zo rond de 200 boten doen mee met de ARC. ARC staat voor Atlantic Rally for Cruisers en is bijna 25 jaar geleden ontstaan toen een aantal boten tegelijk de Atlantische Oceaan wilden oversteken. Door bij elkaar in de buurt te blijven tijdens de oversteek voelde men zich veiliger. Dit is uitgegroeid tot een groot internationaal evenement waaraan meer dan 1.000 mensen uit verschillende landen mee doen.

Kindersteiger

Wij liggen aan een gezellige steiger met veel boten waar kinderen op zitten. Kiki en Noor zien meteen handel en ze beschilderen grote gedroogde bonen en kleuren daar ARC 2018 op. Vervolgens gaan ze daarmee langs de boten om ze te verkopen en zo verdienen ze een mooi zakcentje.

Bonen schilderen

Ook worden we lid voor een week van de club in de haven. We mogen dan in de loungeruimte met internet, het zwembad en de gym. Ook kun je daar beter douchen dan in het havengebouw. Daar is het altijd erg druk. Heerlijk voor de meiden om te zwemmen in het zwembad met uitzicht over de haven en daarna te loungen met een iPad met internet. ‘s Avonds komen we in contact met onze Amerikaanse buren van Field Trip en drinken een drankje bij hun op de catamaran. Wat een ongelooflijke hoeveelheid ruimte hebben zij aan boord. In de tussentijd is een van de twee crewmembers pasta aan het maken en we worden uitgenodigd om mee te blijven eten. Tegenover ons ligt een andere Nederlandse boot, de Goodwin. De eigenaar Pieter vaart met zijn zoon Tom en twee vrienden. Toevallig is een van de beste vrienden van Pieter ook een van de beste vrienden van Gerard. Twee boten verder ligt nog een Nederlandse catamaran. Chubby Bunny. Zij hebben het plan om de wereld rond te zeilen met hun 2 en halve jaar oude dochter. In de loop van de week wordt er een steigerborrel georganiseerd en we leren steeds meer mensen kennen.

Inspectie

Ik ben in de tussentijd bezig om de boot in orde te krijgen voor de scrutenering. Iedere boot die meezeilt aan de race, moet voldoen aan alle gevraagde eisen. Anders mag je niet starten. Onze inspectie is de dag na aankomst. Alle punten worden minutieus gecontroleerd. Van zwemvesten met je naam en bootnaam er in, tot vuurpijlen, brandblussers en veiligheidsringetjes in de harpjes in de reling. We komen goed door de inspectie en hebben nog een paar afwijkingen die we nog moeten herstellen of oplossen. We hebben bijvoorbeeld nog geen tweede puts (een emmer met een touw eraan) en de joon is niet compleet. Een joon is een soort grote dobber die je in het water gooit als iemand overboord valt. Omdat het een lange stok met een vlag en reflecterend tape er op, kun je de drenkeling beter terugvinden. Willy, de Engelse en volgens Mirjam zeer charmante inspecteur is eigenlijk zeer tevreden en hij krijgt van Kiki een prachtige tekening. Hij is er erg blij mee en ‘s avonds zien we een foto van Willy met tekening op de Facebookpagina van de ARC.

Foerageren

De dag na onze aankomst arriveert het eerste bemanningslid met wie ik de oversteek ga doen. Het is Gerard, die al vele mijlen heeft meegezeild. Kirsten de vriendin van Gerard is er ook bij. Zij hebben een zak vol Sinterklaaskadootjes meegenomen tot grote vreugde van Kiki en Noor. Ze hebben een appartement in het centrum en in de ochtend komen ze naar de boot om te helpen met de voorbereidingen voor de oversteek. Gerard, Mirjam en ik gaan om beurten naar diverse seminars die de ARC dagelijks geeft. Dat gaat over onderwerpen als foerageren, EHBO, veiligheid, communicatie, navigatie en het weer. De meeste seminars zijn erg interessant en leerzaam. Ook willen we nog wat zien van het eiland en Gerard heeft een grote bus geregeld om het eiland te gaan verkennen maar eerst gaan we inkopen doen. Kirsten heeft een hele lijst gemaakt voor wat we moeten inslaan. Gebaseerd op zo’n 25 dagen op zee met vijf man. Het is een imposante lijst en we gaan naar de Carrefour in Las Palmas. Mirjam blijft op de boot om de boot te reorganiseren. Alle spullen van Mirjam en de kinderen moeten worden opgeborgen zodat er ruimte vrij komt. Een flinke klus! We beginnen met twee boodschappenkarren en laden die vol met etenswaren. Al snel zijn de twee karren vol en komt er een derde tot we in totaal vier karren tot de nok toe vol hebben.

Vier karren vol met eten voor de oversteek

Even boodschappen doen, blijkt een exercitie te zijn die bijna de hele dag in beslag heeft genomen. Eindelijk na een uur of vijf staan we voor de kassa en gaan we afrekenen. Alles moet uit de karren en gaat na de kassa weer terug in een tas in de kar. Daarna in optocht naar de garage en laden we de bus helemaal vol. Gelukkig had Gerard een bus gehuurd, anders hadden we het er niet in kunnen krijgen. Omdat de Carrefour niet alles had, gaan we nog even via de Aldi en halen daar de rest van de spullen en gaan naar de haven. Daar laden we alles uit en sjouwen het de steiger op naar de boot. Vervolgens moet het nog allemaal weggestouwd worden in de boot, wat ook nog een hele klus is.

Alle kasten worden volgestopt met eten voor de oversteek

Moe en voldaan drinken we een biertje in de kuip. We hebben alleen niets van het eiland gezien…

Borrels en feest

Iedere avond is er wel een borrel, gesponsord door een bedrijf. Meestal gaan we er even naar toe en drinken daar een biertje.

Iedere avond is er wel een borrel…

Het is een goede gelegenheid om mensen te leren kennen. Je komt ook veel jonge mensen tegen die zich aanbieden om mee te zeilen. Vaak helpen ze als vrijwilligers. Zo ontmoeten we Nicolaas en Elizabeth die de hele dag in een busje de mensen in de haven van de ene naar de andere kant rijden. Ze zijn iedere keer zo aardig en we krijgen leuk contact met hen, de meisjes in het bijzonder zijn gek op Nicolaas en Elizabeth. Helaas hebben we geen plek voor hen maar later horen we dat ze een boot hebben gevonden en de oversteek hebben gemaakt.

Landenoptocht met Nederlandse vlag

Traditioneel is er ook een optocht voor alle deelnemers die per land in een optocht door de haven lopen om alle landvlaggen te hijsen bij het havengebouw. Voor Nederland lopen er ook een aantal mensen mee en zo ontmoeten we Angela die als crewmember op een catamaran uit Nieuw-Zeeland meezeilt. Het klikt meteen tussen Angela en Mirjam en we zien haar regelmatig. Woensdagavond is het feest. Het hangt er om of de rest van de bemanning er op tijd is. Gelukkig landen ze op tijd en komen ze als het al donker is aan in de haven. Even snel omkleden. Het thema van het feest is “A night in Rio”. Verkleed gaan we naar het feest en ontmoeten weer veel mensen. Het wordt een gezellige avond. Mirjam, Kiki en Noor gaan op tijd richting hun appartement dat we voor de komende dagen hebben gehuurd. We hebben niet genoeg slaapplekken voor ons allemaal aan boord. Het wordt laat en als we aan boord zijn drinken we gezellig nog een biertje. We hebben zin in de oversteek.

Bemanning compleet

De bemanning is compleet en de volgende ochtend maken we afspraken om de boot zeilklaar te maken. Alles wordt gecontroleerd, zoals de zeilen die op alle naden worden nagekeken en een aantal naden worden gestikt om te voorkomen dat ze verder gaan scheuren. Vallen worden bekeken of ze niet zijn doorgesleten. Gerard gaat de mast in om de verstaging te controleren en om een extra val door de mast te trekken. Dat lukt waardoor we een reserve val hebben voor het geval er eentje knapt of doorslijt. Ook nemen we de veiligheidsinstructies door. Sander heeft een keurige SOP (Standard Operating Procedures) geschreven. Hierin staat precies beschreven wie wat moet doen als er iets mis gaat. Dat kan zijn wanneer iemand over boord valt maar ook wanneer er brand uitbreekt of de boot zinkt. Wie doet dan wat om te zorgen dat alles wat we dan nodig hebben ook meegaat in het reddingsboot. We nemen de nodige zaken door en gaan verder met het in orde krijgen van de boot. Ik kan niet de keren tellen dat ik van de boot naar de shipshop ben gelopen voor extra onderdelen maar het loont en we zijn er klaar voor.

De volgende ochtend heb ik een lang gesprek met Sander. Hij ziet er om persoonlijke redenen helaas van af om mee te varen. Het was altijd zijn droom geweest maar hij voelt zich niet zeker genoeg. Ik heb een aantal races met Sander gezeild in Azië en had hem er erg graag bij gehad maar begrijp zijn overweging. Gelukkig zijn we nog met zijn vieren. Dat is prima te doen. Alleen moeten we iets meer wachten draaien dan met zijn vijven natuurlijk.

Laatste avond in Las Palmas

Het is zaterdagavond en morgen is de start van de ARC. De mannen gaan met zijn drieën op stap. Gerard en Kirsten gaan samen uit eten en ook wij gaan met zijn viertjes naar de oude binnenstad van Las Palmas en gaan op zoek naar een tapas restaurantje. Het is ontzettend druk en het kost ons moeite om een leuk restaurantje te vinden. Uiteindelijk vinden we een terras naast de oude kathedraal. Wel een beetje toeristisch maar een prima plek. Het is moeilijk te realiseren dat we elkaar straks zo’n 20 dagen niet zien en dat ik dan 20 dagen op zee zit zonder land. Mixed feelings. Ik heb zin in de oversteek. Dat is namelijk iets wat al sinds mijn jeugd op mijn verlanglijst staat. Aan de andere kant hebben we zo intensief naar dit moment toegeleefd dat het ook gek is om nu zonder de meiden verder te gaan. We zijn inmiddels zo op elkaar ingespeeld. Vanavond blijf ik in de Airbnb slapen. Een goed bed en heerlijk douchen morgenochtend. Lekker ontbijt en dan lopend naar de haven. De meiden komen later die ochtend. Eerst is er de skippersbriefing. Tijdens die briefing worden de laatste mededelingen doorgegeven en krijgen we een uitgebreid weersinformatie en advies hoe het beste te varen. Henk en ik gaan samen naar de briefing. Je voelt de spanning in de zaal. Iedereen is best wel nerveus voor wat te wachten staat tijdens de overtocht. Na de briefing halen we nog wat stokbrood en gaan dan naar de haven. Wij controleren de laatste zaken en vullen de boot met water. Mirjam, Kiki en Noor zijn inmiddels naar de haven gekomen. Het is nu aftellen voor de start.

De start

Afscheid voor drie weken…

Bye, bye…

En dan is het zover. We gaan vertrekken. We zwaaien eerst een aantal andere boten uit zoals Field Trip en Goodwin. Die gaan we later vast nog wel ontmoeten in de Carieb. Dan komt het moeilijkste van alles. Afscheid nemen van de meiden. Het is maar voor drie weken maar het voelt als voor langere tijd afscheid nemen. Net zoals van de zomer bij mijn moeder, Claire, Maud en Puck. Na nog een innige kus, stap ik aan boord en gooien we de trossen los. Carieb, here we come!