Las Palmas – St. Lucia

Het vertrek

Na een emotioneel afscheid van Mirjam en de meiden, gooien we de trossen los en vertrekken uit de haven van Las Palmas.

Emotioneel afscheid voor drie weken

Op het moment dat we vertrekken, roept Mirjam van de kant dat ze haar tas kwijt is, of die misschien bij ons aan boord ligt. De tas lag op de steiger en is nu weg. Inclusief haar portemonnee, pasjes, sleutels van het appartement en de router voor internet.

De meiden blijven achter in Las Palmas en gaan via Nederland naar St. Lucia

Mirjam gaf aan dat ze zich wel redt, maar voordat we geen internet meer hebben regel ik nog e.e.a. en dan varen we naar de startlijn. Door alle onrust maken we de start niet echt bewust mee bovendien is de startlijst onduidelijk.

Veel toeschouwers op de pieren van Las Palmas

Aan de ene kant ligt een enorm oorlogsschip maar aan de andere kant zou een oranje boei moeten liggen. Daartussen is de startlijn. Waar we ook zoeken, een oranje boei zien we niet. Wel een gele en een rode. De gele boei lijkt het meest op oranje dus kiezen we die. Uiteindelijk vermoeden we toch dat het een andere boei moet zijn geweest want we lagen direct al 200 meter achter de koplopers. Met ons startten vele boten vanaf de verkeerde startlijn. Maar ja, als je nog 3.000 Nm (ruim 5.500 km) voor de boeg hebt maakt een achterstand van 200 meter ook niet echt uit.

dag 1

We moeten direct een keuze maken. Gaan we vlak onder Gran Canaria langs met de kans op eerst veel wind door de acceleratie zone maar daarna in de schaduw van het eiland zonder wind of direct zuid en meer omvaren. We kiezen voor een hybride oplossing en gaan zuid maar niet helemaal en hopen zo te profiteren van beide keuzes.

De start van de ARC 2018

Voor ons varen veel boten, het ziet wit van de zeilen. Met een kalm zeetje varen we voor de wind naar het zuiden.

Logischerwijs zou je direct de rumpline willen volgen. Dat is een rechte lijn van de start naar de finish. Gek genoeg is dat niet de kortste afstand. Dat heeft te maken met de kromming van de aarde. Bovendien wordt de wing gunstiger als je eerst zuidelijk gaat varen. Je krijgt dan te maken met passaatwinden uit het noord-oosten en je krijgt op een gegeven moment de stroom mee. Die zorgt voor een extra tot anderhalve knoop in ons voordeel. Reden te meer om toch zo veel mogelijk zuid aan te houden.

Het wordt avond en we zien nog een tiental boten in onze buurt varen. De andere boten zijn al uit zicht verdwenen. In de achtergrond zien we de lichtjes van Gran Canaria langzaam verdwijnen in de horizon.

Voor de wind met de genaker en Genua op

De eerste shift gaat in. We kiezen er voor om de wachten met zijn tweeën te doen. Midden in de nacht draait de wind iets en we moeten gijpen met de genaker. Dat blijkt in het donker toch lastig te zijn en de genaker draait in de knoop. We liggen een uur stil om alles weer uit de knoop te halen. Eindelijk lukt het ons en we kunnen onze weg weer vervolgen. De nachten zijn nog koud en klam. We hebben onze zeilpakken aan. Iedereen slaapt slecht de eerste nacht. Onrustig en we moeten wennen aan de geluiden en de bewegingen aan boord.

Dag 2

De temperatuur is prima maar het is bewolkt en er staat een lichte bries. We zeilen nog met de genaker op. We proberen nog steeds zuidelijk te varen want westelijk van ons is er te weinig wind. Weer gaat de genaker in de knoop en Henk en ik zijn ruim anderhalf uur op het voordek bezig om alles weer uit de knoop te krijgen. Het is lastig zeilen met de genaker en het grootzeil zo voor de wind. Daarom halen we het grootzeil weg en hijsen de genua met de spinakerboom aan de ene kant en de genaker aan de andere kant. Dat zeilt een stuk comfortabeler en we maken ook nog iets meer snelheid. Eind van de middag zien we een grote school met dolfijnen.

Dolfijnen begeleiden ons op weg naar St. Lucia

Het zijn er minimaal 25. Ze blijven een tijd om ons heen zwemmen en maken prachtige sprongen. Het is iedere keer weer een genot om dolfijnen zo te zien zwemmen. De nacht is prachtig vol met sterren. Het is een rustige nacht.

Dag 3

De golven nemen iets toe in hoogte terwijl de wind gelijk blijft. We varen nog steeds met genua en genaker uit.

Prachtige zonsopgang

Het is genieten en we maken mooie snelheden. Tot op het moment dat het alarm afgaat. Tegelijkertijd valt ook de stuurautomaat uit. De batterij is bijna leeg. Normaal gesproken zou de batterij voldoende capaciteit moeten hebben. ‘s Nachts draaien we de motor een uur en overdag zorgen de zonnepanelen dat de batterijen worden bijgeladen maar het lijkt wel of de motor de batterijen niet oplaadt. De batterijen blijven leeg. We zijn de hele dag bezig met het zoeken naar de oorzaak maar vinden die niet. De enige logische conclusie is dat de dynamo kapot is. Via de satelliet telefoon heb ik contact met Rob die mij waardevolle hulp biedt. We meten de batterijen nogmaals door en ook de dynamo maar kunnen niets afwijkende vinden. Daarom laten we de motor een aantal uur draaien. Als extra ondersteuning gebruiken we ook de sleepgenerator. Dat is een propeller die we met een lange lijn overboord gooien en die door de waterdruk ronddraait. Op het achterdek zit een kleine dynamo die de energie direct overbrengt op de batterij. Het werkt. We zien langzaamaan het voltage oplopen. Nadeel is dat het wel veel geluid met zich meebrengt maar dat nemen we maar voor lief. We moeten het aankijken en als deze oplossingen de batterij niet voldoende kan opladen, moeten we uitwijken naar Kaapverdië om daar de dynamo te laten repareren.

Bewolking neemt toe…

Maar eerst is het borreltijd! Iedere namiddag drinken we met zijn vieren een sundowner met pringles. Een van de regels aan boord bij mij is niet drinken tijdens het zeilen dus we hebben heerlijke cola. Iedere middag kijken we er naar uit. Een gezellig moment met zijn viertjes, voordat we het avondeten gaan maken en de nachtshifts ingaan.

Dag 4

Gedurende de nacht neemt de wind toe. Ook de golven zijn hoger geworden. We maken mooie snelheden maar door de golven schuin van achteren is het haast onmogelijk om te slapen. Je moet je schrap zetten in je bed om niet van de ene naar de andere kant van de boot te slingeren. Alles kraakt en piept maar Phi maakt prachtige snelheden.

Sven aan het roer

Soms surfend van de golven gaat ze boven de 11 knopen. Normaal rekenen we met 5 knopen per uur als gemiddelde. Vandaag ligt het gemiddelde rond de 8 knopen. Vannacht hebben we weer problemen gehad met de batterijen. De stuurautomaat had geen power genoeg en gaf een alarm. Dat betekent de motor weer aanzetten en de batterij opladen. Ook de sleepgenerator uitgegooid en maar hopen dat het een mooie zonnige dag wordt voor de zonnepanelen. Het lijkt erop dat de dynamo het weer doet en we zien de voltmeter flink oplopen. Het grote gemis is nu een goede monitor voor het uitlezen van de capaciteit van de batterijen. Omdat we weer stroom hebben, toasten we aan het eind van de middag met een heerlijke cola, chips en worst. DJ Henk heeft de controle van de radio overgenomen en zet Apres ski muziek op en draait het volume op maximaal. Niemand die ons kan horen. Vooral Sven kent als fanatieke skiër al deze muziek. Voor het begin van de shifts halen we de genaker binnen. Het waait dermate hard dat het verstandiger is om met minder zeil de nacht in te gaan. Henk gaat naar voren om de genaker binnen te halen. Met hoge golven en in het donker is het geen pretje. Gelukkig hebben we goede deklampen in de mast die het hele voordek kunnen verlichten maar buiten de boot is het compleet zwart als de maan nog niet op is. Die nacht neemt de wind toe tot boven de 25 knopen dus een goede beslissing.

Dag 5

Vandaag is Sven jarig en ter ere van zijn verjaardag hebben we een arretjescake gemaakt, compleet met slagroom en verjaardagskaarsjes.

De jarige job

We varen nog steeds een zuidelijke koers en we merken dat het warmer wordt. De wind blijft krachtig. In de ochtend willen we de genaker weer hijsen en komen tot de ontdekking dat de val bijna geheel is doorgesleten. Gelukkig hebben we gisteravond de genaker gestreken anders was de val in de nacht geknapt en hadden we het zeil uit het water moeten halen. Vandaag gaan we dus een nieuwe val zetten. Dat betekent dat iemand van ons met de val in de mast moet klimmen. Gelukkig heeft Gerard daar geen moeite mee. Met een hijsbroek hijsen we Gerard de mast in. Voor de zekerheid is Gerard geborgd met een tweede val. Ook hebben we maststeps. Die zitten in de mast gemonteerd en kun je uitklappen zodat je naar boven kunt lopen als een trap. Midden op de oceaan met golven van 2 tot 3 meter is het geen pretje om in een mast, 18 meter hoog te zitten.

Gerard boven in de mast op 18 meter hoogte, midden op de oceaan

We proberen de boot zo stabiel mogelijk te houden en het lukt Gerard om een nieuwe val te zetten. We kunnen de genaker weer hijsen en snelheid maken. Die middag doen we niet veel en halen we de sleepgenerator binnen. Daardoor kunnen we de hengel uitgooien. We hebben twee keer beet. De eerste keer schiet de haak los. De tweede keer halen we de vis binnen maar helaas een meter of vijftien voor de boot schiet ook deze van de haak. Die avond eten pasta met zalm, uit blik.

Dag 6

Het is een heerlijke dag. Zonnig en mooie wind. Het wordt gelukkig ook warmer en minder klam. De genaker staat op en de stuurautomaat staat aan. Het is bijzonder om te zien dat er ruim 200 boten van de ARC richting Santa Lucia varen en dat er veel boten in de buurt varen maar dat je hele dagen geen andere boot ziet. Geen mast, geen lichtje, helemaal niemand. We weten dat er meerdere boten in onze buurt varen want dagelijks krijgen we de posities van de boten door via de racecontrol. Ook krijgen we de weerberichten door. Omdat we geen WiFi of 4G hebben midden op de oceaan, kun je dat alleen doen via een satelliettelefoon of via een radio met korte golf. Wij maken gebruik van de radio met korte golf.

Het voordeel is dat die niets kost in gebruik. Het nadeel is dat je niet altijd gedurende de dag ontvangst hebt. Gezien onze locatie maken we contact met een walstation in Brugge, België. Daar worden onze radiogolven ontvangen en omgezet naar een digitaal bericht en andersom. Het binnenhalen van twee eenvoudige tekstberichten kan soms een uur duren. Achteraf blijkt het gebruik van de SSB radio de oorzaak te zijn van de stroomproblemen. Als we berichten verzenden dan gebruikt de SSB radio 50 watt en dat vaak minimaal een uur per dag. Tot op heden had ik de SSB radio nog niet gebruikt, alleen in de haven en dan hadden we walstroom en merk je niet dat de radio zoveel vermogen vraagt maar dat weten we tijdens de oversteek nog niet.

Vandaag gooien we de hengel weer uit en na 20 minuten hebben we beet maar ook deze vis ontsnapt ons.

Vissen voor een maaltijd

Eind van de middag hebben we weer beet en we halen de vis behoedzaam binnen. Het lukt ons! Het is een prachtige Mahi Mahi. Sven en Gerard vinden het maar niets maar Henk is een ervaren jager en samen halen we de vis binnen en fileren we die direct. Die staat morgen op het menu.

Onze eerste Mahi Mahi

Eerst laten we de files 24 uur in de koelkast rusten zodat de vis mals is. Vanavond staat kip met pesto op het menu. Nog even de afwas doen, wat niet meevalt met de hoge golven en dan klaarmaken voor de nacht. De maan laat het vannacht afweten en het is bewolkt. Het is aardedonker. Je ziet geen hand voor ogen, maar de koers is duidelijk. Zuid!

Dag 7

Vannacht was een onrustige nacht. De golven kwamen van twee kanten. Je hebt de swell, dat is de deining op zee en je hebt de windgolven. Vannacht kwamen die omdat de wind draaide van twee kanten. Dan wordt je als in een wasmachine alle kanten op geslingerd en moet je je continue vasthouden als je loopt. We hijsen in de ochtend de genaker weer en maken goede snelheid. Weer zien we dolfijnen die met ons meezwemmen. Zo voelen we ons niet alleen op deze oceaan waar we al dagen geen boot zijn tegengekomen.

Als lunch eten we vandaag de Mahi Mahi van gisteren met geroerbakte witte kool en aardappelen. Het smaakt verrukkelijk.

Omdat de wind iets is gaan liggen besluiten we de genaker op te laten vannacht. We hebben al zoveel tijd verloren en de sleepgenerator die afremt dat we nu de turbo erop willen zetten. Tot we zien dat de schoot door het water onder de boot loopt. De motor staat aan en we maken de schoot in de kuip los om hem weer naar voren te leiden. Doordat de schroef in zijn vrij stond, draaide die door de stroming van het water en komt de schoot vast te zitten in de schroef. Het is al donker en dan is het niet te doen om het water in te gaan om de schoot los te snijden. Henk komt met het idee om de schoot strak te houden en de schroef een tik achteruit te zetten in de hoop dat die los komt. Iedereen staat klaar en ik geef een tik achteruit en….ja, de schoot schiet los. Na dit incident nemen we de procedures nog een keer door met zijn allen. Ook gaan we een nieuwe dienstrooster instellen omdat de vermoeidheid toeslaat. Vanaf vannacht gaan we diensten alleen draaien. Drie uur op en dan negen uur af. Dat geeft ons de mogelijkheid om te rusten. Degene die dienst heeft zit verplicht aangelijnd in de kuip en als er iets op het voordek gedaan moet worden dan moet de volgende wacht wakker worden gemaakt om te ondersteunen. Alleen mag je nooit het dek op, hoe simpel of makkelijk het ook is.

Die nacht draaien we alleen de wachten. Om 23 uur een enorme klap. De nieuwe val is geknapt en de genaker is overboord gegaan en ligt nu in het water. Iedereen aan dek en met zijn allen halen we de genaker naar binnen.

Dat is nog een enorme klus om het enorme zeil binnen boord te halen. Nu moeten we op de genua en het grootzeil verder. Dat scheelt enorm in snelheid en comfort.

Op een dag na, hebben we nog geen dag zonder problemen gehad. Je merkt dat het niet alleen voor ons vermoeiend is, ook voor Phi is het een uitputtingsslag. 24 uur per dag staat alles onder spanning en door de hoge golven die van verschillende kanten komen, piept en kraakt echt alles. Voor Henk en Gerard die in de kajuiten achter slapen is het onderdeks een hels kabaal. De stuurautomaat piept van jewelste. Daar moeten we morgen naar kijken want zo is het slapen niet mogelijk.

Dag 8

Na een zware nacht, zijn we weer vroeg aan dek voor het ontbijt. Gebakken eitje. Het probleem van de enorme piep in de stuurautomaat wordt door Henk gevonden en eenvoudig opgelost met siliconen spray. Het gepiep is weg. Wat een rust. We doen nog wat klusjes op het voordek.

Daarna even rust. Dagelijks maakt Gerard zijn rondje over het dek om alles te controleren en hij ruimt dan gelijk alle vliegende vissen die op dek liggen op. Het zijn vaak kleine vissen maar de stank die daar vanaf komt is enorm. Zeker als ze verborgen ergens onder liggen. Na een dag is de stank al niet te harden.

Vandaag zetten we de tijd ook twee uur terug. Geen idee welke tijd we moeten gebruiken. Tot nu toe hadden we de ‘Canarie’ tijd maar nu zitten we in het midden van de oceaan en zetten we de tijd maar alvast een stukje terug. Gevoelsmatig klopt het ook weer met de ondergaande zon. We hebben nu zo’n 1.500 Nm afgelegd en gaan langzaam aan de koers meer westelijk verleggen. Die avond eten we pasta in de kuip. Het is al donker. Tijdens het eten vliegt er een vliegende vis de kuip in en rakelings over onze hoofden tegen de binnenkant van de buiskap. De arme vis spettert daar een beetje maar we kunnen hem niet te pakken krijgen omdat die onder een paar lijnen zit. Eindelijk lukt het ons om hem te pakken te krijgen en we gooien de vis overboord. De stank blijft…en dat tijdens het eten.

Dag 9

Vandaag hebben we weinig wind. Ideaal om de genaker te prepareren die in het water heeft gelegen. Het zeil en lijnen zitten hopeloos in de war en het duur een uur of twee voordat we alles weer netjes op orde hebben. Daarna gaat Gerard weer de mast in om een nieuwe val te zetten zodat we de genaker weer kunnen hijsen. Dat valt nog helemaal niet mee met de hoge swell. Gerard slingert in de top van de mast af en toe een meter of vier heen en weer. Gelukkig lukt het hem zonder kleerscheuren om de val te zetten en weer veilig naar beneden te komen. We kunnen de genaker weer hijsen!

Met de genaker kunnen we veel meer snelheid ontwikkelen dan met de genua. Zeker met de voordewindse koers die we varen. Eind van de middag vangen we weer een Mahi Mahi maar helaas vlak voordat we hem binnenhalen vliegt hij van de haak en zwemt snel van ons weg. Vanavond staat rijst op het menu met de laatste verse groente.

Dag 10

Eindelijk een dag zonder problemen. De wind is gunstig voor de genaker en we maken de hele ochtend gemiddelde snelheden van ruim 7 knopen. De vliegende vissen blijven ons bestoken en per dag halen we een stuk of 10 vissen van het dek. We proberen de hengel maar weer en na een tijdje heeft Henk beet. Het is een enorme vis. We zien hem in de verte uit het water springen maar de lijn, die toch een trekkracht van 25 kg heeft, knapt na een tijdje. Dat was een flinke unit. Misschien maar goed ook, want die had toch niet in de pan gepast. Later proberen we het nog een keertje met een nieuwe lure. Onze geluks lure, prins carnaval, is helaas met de grote vis verdwenen. Gerard is goed in het geven van namen. Deze had allerlei felle kleuren en leek op Prins carnaval. De nieuwe lure is rood-wit, dus Lucky Ajax. Hopen dat die ook geluk geeft en dat gebeurt. Na een tijdje hebben we weer beet en halen we een prachtige Mahi Mahi binnen

Morgen staat weer vis op het menu.
Eind van de dag controleren we de val van de genaker en wat blijkt? Ook deze val is weer helemaal doorgesleten. Het is om moedeloos van te worden. Nu kunnen we de genaker weer niet gebruiken. Dat kost ons zoveel snelheid. We hijsen daarom de genua en het grootzeil weer. Om de moed er in te houden vieren we de helft van de passage. Het is nog 1.500 Nm tot St. Lucia. Dagelijks versturen we via de SSB radio een berichtje naar de dames thuis. Zo blijven ze op de hoogte van onze vorderingen.

 

Dag 11

Sinterklaas! Niet zoals thuis waar je de wind door de bomen hoort waaien maar flinke swell en squals (korte hevige buien met veel wind en regen). De goedheiligman is ook bij ons aan boord geweest want de schoenen zijn gevuld met een cadeautje en een gedicht.

Ook had sinterklaas marsepein en een zak pepernoten. Even voelen we ons weer thuis in Nederland maar dan moeten we alweer naar het voordek om de furler te repareren. Dat is de trommel waar de genua opgerold door kan worden. Die blijft steeds haken en als je moet reven dan moet er iemand naar voren om hem vast te houden. We halen de trommel eraf zodat we in geval van nood niemand naar het voordek hoeven te sturen. We maken mooie snelheden ondanks dat we de genaker niet kunnen gebruiken.

Dag 12

Vandaag weer een mooi resultaat. 165 mijl in een dag. Dat schiet lekker op. Gerard is weer de mast in geweest en heeft de laatste twee lijnen gebruikt als val. Het is een onstuimige zee met hoge golven.

Je kunt eigenlijk niet veel doen dan zitten en vasthouden. We worden continue door elkaar geschut. Vandaag eten we de vis op die we twee dagen geleden hebben gevangen. Die smaakt weer heerlijk.

Dag 13

In de ochtend maakt Gerard zijn rondje over het voordek en ruimt de vliegende vissen op die deze nacht weer aan boord zijn gekomen. Ook gaat hij op zoek naar een verdwaalde vliegende vis die ergens onder de bijboot moet zijn gekomen want als je het voorluik open hebt, komt de stank van verrotte vis je tegemoed. Gelukkig vindt Gerard een opgedroogd exemplaar en gooit die overboord. De stank blijft en later vindt hij er gelukkig nog eentje. Nu kan het raam weer open voor frisse lucht. We eten de laatste yoghurt met fruit op. Iedere dag eten we vers fruit om te zorgen voor voldoende vitamines. Scheurbuik zullen we niet krijgen maar het is wel verstandig om voldoende vers voedsel en vitamines binnen te krijgen.

De eiwitten krijgen we wel binnen door verse vis te eten.
Die middag hijsen we de genaker weer met de nieuwe vallen en we voelen dat de boot versnelt maar na een uur of drie knapt de val weer. Het zeil belandt in het water en we halen die met zijn vieren weer binnen. Dit wordt zo langzamerhand routine. Helaas verliezen we daardoor wel weer veel tijd. Een eerste plek zit er al een tijdje niet meer in… Daarna gaan we weer verder op het grootzeil en de genua. Nadat we een beetje zijn bijgekomen, vertelt Henk uitgebreid over zijn vakantie met zijn gezin in Indonesië. Een prachtig land en hij laat mooie foto’s zien. Die avond blijft het verder rustig. Nog iets meer dan 1.000 Nm te gaan.

Dag 14

Vroeg in de ochtend horen we weer een knal. De bevestiging van de spinakerboom aan de mast is gebroken. Wat een strop. Nu kunnen we ook de genua niet meer uitbomen waardoor we ook niet meer pal voor de wind kunnen varen. We moeten onze koers verleggen naar meer zuid.

Richting Suriname om toch wat snelheid te behouden. Wat een pech weer. Geen genaker, geen boom. Dat betekent minimaal een paar dagen extra op zee. Eindelijk tijd voor het ontbijt. We kijken op het scherm van de plotter en zien dat er een boot vlak achter ons vaart. We kijken om ons heen maar zien niets. Toch blijft die boot op het scherm continue dezelfde snelheid vlak achter ons varen. Zou het een onderzeeër zijn? We kunnen namelijk niets zien. Ook staat er geen naam bij zoals normaal maar alleen het MMSI nummer. We kunnen maar geen boot ontdekken. In de tussentijd krijgen we alarmmeldingen op de VHF. Het lijkt op een storing en we resetten de plotter en de VHF maar het signaal gaat maar niet weg. Tot er bij mij iets begint te dagen. Het MMSI nummer komt me bekend voor. Dat is een nummer van een AIS device. Zoals we in ons zwemvest hebben. Ik controleer de zwemvesten en het blijkt het zwemvest van Gerard te zijn. De veiligheidspal is losgegaan en daardoor is zijn AIS device geactiveerd. Nu ik weet wat de oorzaak is, proberen we de AIS af te zetten. Omdat ik ook niet weet of er nog andere boten in de buurt dit alarmsignaal van MOB (Man Over Board) hebben ontvangen, roep ik via de VHF op dat het om een loos alarm gaat. Gelukkig krijgen we geen reacties. Een uur later, krijgen we weer een signaal. Nu blijkt het de AIS van Henk te zijn. Gelukkig kunnen we die nu direct resetten.
In de middag zijn Henk en ik een paar uur bezig om de boom provisorisch vast te zetten aan de mast. We maken gebruik van spanbanden die we op de laatste dag in Las Palmas nog hebben gekocht. Met behulp van een paar lijnen en veel ducktape lukt het om de spinakerboom weer te gebruiken.

We hijsen de genua en we zetten koers naar Santa Lucia. Die avond hebben we een uitgebreide borrel (zonder alcohol) en rekenen we uit hoe lang we nog onderweg zijn. We komen uit op zaterdag 16.00 uur. Nog ruim een week. Dat zou mooi uitkomen want dan zijn we nog net op tijd voor het ARC feest.

Dag 15

Eindelijk een rustige nacht gehad en iedereen heeft goed geslapen. Geen gepiep en gekraak, geen zeilen die naar beneden kwamen zetten. Helemaal niets op een paar vliegende vissen na. Bij Henk vloog die tussen zijn benen door. Bij mij vloog er een grote vliegende vis tegen mijn rug aan. In het midden van de nacht terwijl ik alleen in de kuip stond. Wat een vreemde gewaarwording. Opeens een stomp in je rug terwijl er niemand is. Ik schrok me dood en wat een stank weer. Heerlijk een dag zonder bijzonderheden. Omdat de wind iets draait, moeten we de spinakerboom naar bakboord zetten. Dat betekent dat we de hele noodconstructie weer moeten aanpassen. We zijn daar ruim 2,5 uur mee bezig maar het zit nu ook prima voor wat langere tijd. We komen allemaal een beetje bij. Aan het eind van de dag vangen we weer een Mahi Mahi die we direct fileren. T

ijdens het prepareren van de vis zwemmen er twee kleine walvissen met ons mee. Ze komen op 20 meter naast de boot boven water. Wat een imposant gezicht. Daarna verdwijnen ze ook weer uit het zicht. Net of ze afscheid van de Mahi Mahi namen. Die avond komt er een aantal squalls over ons heen met windsnelheden van ruim 8 Beaufort. We lopen lekker in op onze geschatte aankomsttijd. We hebben trouwens al ruim anderhalve week geen andere boot van de ARC gezien. Het is zo bijzonder om helemaal alleen midden op een oceaan te varen. Geen ander teken van leven, alleen wij alsof de tijd stil staat.

 

Dag 16

Het is een onrustige nacht met weer een aantal felle squalls met regen. De wind neemt ook toe en we maken snelheden van soms boven de 12 knopen, surfend van de golven die rond de 4-5 meter hoog zijn geworden. We vragen ons af wat er vandaag kapot zal gaan. Dit keer twee dingen. De genua begint bij het onderlijk te rafelen en ook het bovenlijk begint los te gaan. Bij het reven van het grootzeil schiet de kraanlijn los (de lijn die de achterkant van de giek omhoog houdt) en vliegt de giek nog maar net over de biminitop naar de andere kant. Dat was een close call. Nu moeten we de biminitop wegklappen zonder de kraanlijn. We zijn continue aan het rekenen wanneer we aankomen.

Met deze wind en surfend van de golven, komen we wellicht vrijdagnacht al aan.

 

Dag 16

Vandaag thee met taai taai. Feest want Barbara is jarig, de vrouw van Henk. Ter ere van haar verjaardag zetten we weer twee nieuwe vallen in de mast voor de genaker. Net op het moment dat we willen beginnen, komt er een telefoontje via satelliet telefoon binnen. Door de slechte verbinding is de persoon aan de andere kant van de lijn lastig te verstaan. Hij spreekt ook erg slecht Engels. Het blijkt een Spaanse boot te zijn die net zijn mast over boord heeft gezeild en in nood is. Wij liggen het dichtstbij en we krijgen zijn coördinaten door. Door het gebrekkige Engels heb ik het vermoeden dat we onjuiste coördinaten hebben doorgekregen omdat het nog meer dan een dag varen is naar de plaats waar de andere boot ligt. Zij hebben dringend diesel nodig om op de motor naar St. Lucia te varen. Ik probeer contact te leggen met de racecontrol die deze reddingsoperatie leidt en vraag om bevestiging van de coördinaten. Die krijgen we niet. Na een halve dag varen richting de andere boot, krijgen we de bevestiging dat de coördinaten niet juist zijn. Ze hebben inmiddels van twee andere boten al zo’n 150 liter diesel gekregen en omdat wij nog maar een reservetank van 20 liter overhebben, krijgen we toestemming om onze weg te vervolgen.

Voor de nacht willen we het grootzeil reven en zetten de daklichten aan om voldoende licht te hebben. De genua staat nog uitgeboomd en we loeven op tot in de wind om het zeil iets te laten zakken en zo het grootzeil te verminderen. Ik sta achter het roer en door het licht op het dek zie ik de golven op het water niet en stuur daardoor iets te ver door tot door de wind. Direct vangt de genua wind aan de andere kant en nog geen tel later knapt de spinakerboom in tweeen.

Dag 17

Eindelijk een hele rustige dag. Gelukkig hebben we nog een nieuwe val kunnen zetten en hijsen we de genaker weer.

We moeten wel op tijd aankomen in Rodney Bay. We koersen op vrijdagmiddag. Op tijd voor de vrimibo (vrijdag middag borrel). Het begint warmer te worden en we varen soms door hele velden zeewier. Ook zie je steeds meer vogels vliegen. Een teken dat we dichter bij land komen.

 

Dag 18

We hebben gedurende de nacht continue squalls over ons heen met veel regen en harde wind met stoten ver boven de 30 knopen.

Tijdens de dienst van Sven gaat het mis. De genaker scheurt overdwars helemaal door. Alle hens aan dek om de genaker binnen te halen wat nog best lastig is in het donker met slagregen en harde windvlagen. Zo snel als de squalls kwamen, zo snel zijn ze ook weer verdwenen en de wind zakt helemaal in. Helaas hebben we nu geen genaker meer dus dobberen we een beetje richting St. Lucia. In de middag neemt de wind weer wat toe en zeilen we weer lekker verder. We zijn alle vier doodop en verlangen naar een echt bed zonder beweging. Nog even volhouden, we zijn er bijna.

Dag 19

Land in zicht! In de verte doemen de bergen van zowel St. Lucia als Martinique op. Het is nog wel een dagje varen maar het eind is in zicht. De wind is hard en de golven zijn erg hoog. We surfen met hoge snelheden van de golven richting de finish. Opeens doemen er meer boten op die ook bezig zijn met de laatste mijlen. Zo gek dat je twee weken geen boot tegenkomt en zo vlak voor de finish opeens van allerlei kanten boten tegelijk naar de eindstreep varen. Omstreeks 17.30 uur lokale tijd ronden we Pigeon eiland en varen rechtstreeks naar de finish. Dit is na 19 dagen de eerste keer dat we aan de wind varen. Vlak voor de finish worden we opgewacht door een boot met fotograaf die nog een paar prachtige foto’s maakt.

Na 19 dagen, 8 uur en 40 minuten passeren we de finishlijn.

Wat een mijlpaal. We hebben het gehaald. We starten de motor en halen de zeilen naar beneden en zetten koers naar de haven van Rodney Bay, St. Lucia. Het wordt al donker en als we de haven in varen zien we Mirjam en de meiden zwaaiend en roepend staan op de steiger.

We pikken de meiden op en varen het laatste stukje naar de ligplaats. De emoties komen los op het moment dat andere boten in de haven beginnen te toeteren en te klappen als wij langsvaren. Wat een waanzinnig mooi moment en wat een verbroedering. We hebben het gehaald en zo fijn om de meiden weer te zien. Wat heb ik hen gemist.

Op de steiger worden we verwelkomd door de ARC staf en krijgen we een rumpunch met fruitmand overhandigd. We did it!

Een lang gekoesterde droom is in vervulling gegaan. Ik ben de oceaan overgestoken!