Martinique

Voordat we verder gaan naar Anse D’arlet waar we met schildpadden gaan zwemmen, gaan we nog naar ons vertrouwde Club Med strand. Ook al is het nog winter, het water is heerlijk warm en er staat nagenoeg geen wind. Omdat de spinakerboom nog steeds niet is gemaakt, ga ik naar een adresje toe waar ze die kunnen maken. Helaas kan ik de man die de materialen heeft niet vinden op de werf en ook de tweede hands bootwinkel heeft er geen in onze lengte. Helaas…verder zoeken maar. Daarna doe ik nog even de laatste boodschappen en gaan we anker op samen met onze Amerikaanse vrienden van Field Trip voor een tochtje van 15 Nm.

Anse D’arlet

Anse D’arlet is een kleine baai tussen Saint-Anne en Fort-de-France en staat bekend om de schildpadden. De meiden willen daar graag snorkelen. Het is een mooie tocht en er staat weinig wind en nagenoeg geen swell. Langs de kust van Martinique varen we naar onze bestemming. Het is een kleine drie uur varen en onderweg passeren we de Diamant rots. Daar maakt Field Trip nog een mooie foto van Phi.

Na een paar slagen langs de kust en het ontwijken van de vele vissersnetten waarvan de boeitjes soms wel en soms niet boven water uitkomen, laten we het anker zakken in de baai van Anse D’arlet.

Zoals overal in de Carieb, zijn de ankerplaatsen overvol, maar het lukt ons en Field Trip om een plekje aan de buitenkant te vinden en ook nog vlak bij elkaar.
Het is soms lastig om een goede plek te vinden. Zeker als een baai wat dieper is. In de regel moet je drie tot vijf keer de diepte van het water als ankerlijn kiezen. Bovendien moet je rekening houden met het tij. Hier valt dat gelukkig mee en is het maar 0.6 meter. Het is hier ongeveer 10 meter diep, dus hebben we iets meer dan 30 meter ankerketting nodig. Andere boten doen dat ook en als de wind gaat draaien, moet je rekening houden met het uitzwaaien van de boten. Het blijft een gepuzzel.

Snorkelen met schildpadden

De meiden springen in het water en zwemmen naar Field Trip. We hebben elkaar een tijdje niet gezien dus eerst een dikke knuffel en bijpraten. Daarna gaan de meiden samen met Andrea en Ryan van Field Trip op zoek naar schildpadden en snorkelen een deel van de baai door tussen de boten en vinden daar de schildpadden.

Ze zien er meerdere. Je kunt ze vinden op de plekken die donkerder zijn in het water. Daar groeit gras op de bodem wat de schildpadden lekker vinden. De meiden zijn razend enthousiast!

Het blijft iedere keer weer een gracieus gezicht om de schildpadden zo door het water te zien zwemmen. Vaak worden ze begeleid door vissen die onder het schild zitten.

Arretjescake

Na het snorkelen krijgen we de Field Tripjes op bezoek die de beroemde arretjes cake van Mirjam proberen. Gelukkig heb ik aan Andrea iemand die ook van koffie houdt en we drinken bij ons aan boord een heerlijke espresso.

Kiki en Noor laten de verzameling lol poppen aan Andrea zien en ze hebben van lego een grote catamaran gemaakt waar ze vaak mee spelen. Aan boord hebben we niet zo veel ruimte maar het is zo leuk om te zien hoe creatief de meiden worden met heel weinig. Wat Mirjam en mij opvalt is dat ze lego vaak gebruiken om dat wat ze meemaken na te bouwen en zo te verwerken middels spel.

Good times

‘s Avonds eten we met de twee families op de catamaran van Field Trip omdat daar meer ruimte is. We genieten van de prachtige zonsondergang en zien in de verte een tallship naar de horizon zeilen.

Het is leuk om te zien dat de jongens van Field Trip en Kiki en Noor goed met elkaar kunnen opschieten, ook al zijn ze wat ouder (11 en 14). Ze kijken filmpjes op de laptop en praten met elkaar in het Engels. 

Afscheid van Britt

Het wordt weer tijd om verder te gaan. Morgen vliegt Britt naar haar volgende bestemming. Ze gaat een weekje skiën. Brrr… Wat een verschil in temperatuur met de Carieb. We varen vandaag van Anse D’arlet naar een haven in de buurt van Fort-de-France.

Het wordt tijd om de accu’s goed op te laden en de boot met zoet water af te spoelen en weer de tanks te vullen.

Vlak bij de haven is een grote wasserette en we brengen daar een paar shoppers met kleding naar toe en doen een aantal wasjes. Omdat de droger het niet helemaal droogt, moeten we alle schone was buiten ophangen om verder te drogen. De hele boot hangt vol met fris ruikende kleding en beddengoed. Ik doe nog wat boot werk en controleer op het dek of alles nog vastzit.

Britt inspecteert boven in de mast nog of alles goed zit en daarna gaan ook Kiki en Noor in het stoeltje naar boven. Maar verder dan de eerste spreader durven ze niet, het is ook zo hoog….

Het is tijd voor Britt om naar het vliegveld te gaan. Ze heeft haar tas gepakt en we lopen van de haven naar een busstation om naar het vliegveld te gaan. Helaas rijden er geen bussen meer op dit tijdstip en we zien een taxi die ons naar het vliegveld brengt en dan is het zover dat we afscheid van Britt moeten nemen. Britt is twee weken aan boord geweest en was zo onderdeel van het gezin dat het pijn doet om afscheid te nemen. Na dikke knuffels en hugs gaat ze naar de gate en lopen wij naar de uitgang.

We zien daar een autoverhuur bedrijf en omdat we morgen boodschappen willen doen, huren we daar ter plekke een auto en rijden naar de boot. Dan hoeven we dat morgenochtend niet te doen en kunnen we direct op pad. Het eiland verkennen per auto.

Met de auto door Martinique

De volgende ochtend loop ik eerst naar het havenkantoor en vraag of mijn pakketje al is gearriveerd, maar dat is nog niet aangekomen dus gaan we op pad. Martinique verkennen. Via Fort-de-France, de hoofdstad van Martinique rijden we langs de kust naar het noorden. Je merkt een groot verschil met St. Lucia. Hier is het veel drukker en komt ook Westerser over. Via het plaatsje Saint-Pierre, waar we onze Duitse vrienden van Gepetho in de baai zien liggen. We rijden naar de voet van de Mont Pelée en hebben eendrachtig uitzicht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Omdat we nog boodschappen moeten doen en nieuwe bikini’s en flippers willen kopen bij de Decathlon, moeten we weer door en kunnen we de berg helaas niet beklimmen. Over het midden van het eiland rijden we door de prachtige natuur. Het lijkt wel of we met de auto door de Intratuin rijden. Wat een groen en water een heerlijke geur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Inkopen doen

We rijden terug via Fort-de-France en doen daar op een lokale fruitmarkt nog inkopen. We hebben de keuze uit de heerlijkste soorten fruit alleen kunnen we het niet lang goed houden dus we moeten ons inhouden. Daarna gaan we naar de Decathlon. De meiden hebben hard nieuwe bikini’s nodig. Ze zwemmen dagelijks en de oude bikini’s zijn bijna op. Ook kopen we flippers voor de meiden voor het snorkelen.

Na ons bezoek aan de Decathlon gaan we op zoek naar de Hyper U. Na een uurtje of twee komen we met vier karren vol met boodschappen aan bij de kassa. Normaal gesproken leg ik de boodschappen op de band en pakt Mirjam ze daarna weer in de tassen. Maar dat gaat helaas nu niet. Aan het eind van de kassa staan drie meisjes die er op staan om de boodschappen in te laden. Al giechelend doen ze alle boodschappen via drie paar handen in een tas.

Niet logisch en erg onhandig. Mirjam probeert het over te nemen, maar ze willen graag helpen. Toch weet Mirjam het efficient in de kar te krijgen. Daarna gaan we terug naar de auto en met een overvolle auto rijden we naar de haven en brengen we de boodschappen met kruiwagens naar de boot, waar Mirjam ze uitpakt. Vervolgens rijd ik naar het vliegveld om de auto weer in te leveren en neem de taxi terug naar de boot. Een lange dag…

Op zoek naar mijn pakketje

De volgende ochtend ga ik weer naar het havenkantoor voor mijn pakketje. Het is er nog steeds niet terwijl het volgens de tracking al is afgeleverd. Ik laat het adres zien en wat blijkt dat is niet het juiste adres maar het adres van een financiële holding ergens in het centrum. Om daar te komen heb je eigenlijk een auto nodig en die hebben we gisteren net teruggebracht. Gelukkig zie ik een wagen met het bedrijfslogo er op en vraag of ik mag meerijden. Nu is mijn Frans niet echt goed en het is lastig om uit te leggen dat er een pakje van mij op een verkeerd adres is afgeleverd aan iemand die alleen Frans spreekt (zoals alle mensen uit Martinique, lijkt het). Ik tik de tekst in op Google translate en laat het aan iedereen zien.

Bij het hoofdkantoor probeer ik het uit te leggen dat mijn pakje hier is bezorgd, maar ik krijg alleen ontkennende gezichten en word ik van het kastje naar de muur gestuurd. Hierdoor krijg ik wel de kans om Fort-de-France te ontdekken. Ik kom zelfs in een zeer lange rij op het postkantoor. Zonder succes. Na lang rondzwerven kom ik terug op het hoofdkantoor en na lang doorvragen, geven ze aan dat ze mijn pakje doorgestuurd hebben naar de haven. Zucht… Ik ga op zoek naar een bus en wacht ruim een uur. Daarna rijdt de bus richting de haven en loop ik het laatste stuk naar de boot. Op dat moment krijg ik van Mirjam een berichtje dat ze mijn pakketje heeft ontvangen.

Ankeren…

De volgende dag gooien we de trossen los en varen we naar het noorden, naar de baai van Saint-Pierre. Een heerlijke tocht waarbij de muziek hard uit de boxen knalt, van Nederlandstalig tot après-ski. Het is zo lekker om tijdens een overtocht een muziek uurtje te doen en van iedereen aan boord verzoeknummertjes te draaien. Het is nog best een stuk varen en tegen schemer komen we aan in de baai. Het probleem hier is dat je alleen vlak voor de kust kunt ankeren omdat het al heel snel te diep wordt. Het is druk in de baai en net tussen twee boten vinden we een gaatje om te ankeren. We moeten opschieten want het wordt al snel donker. Mirjam gooit het anker uit en we laten de boot naar achter drijven tot de ankerketting strak staat. Daarna zet ik altijd de motor in zijn achteruit om te kijken of het anker houdt. Nee, we krabben en de boot glijdt langzaam naar achteren. We moeten het anker weer ophalen en proberen het iets verder op. We herhalen de procedure en het anker houdt. Gelukkig, maar als we om ons heen kijken, zien we dat we te dicht bij een andere boot liggen. Als de wind iets gaat draaien, lopen we het risico om tegen de andere boot te botsen. Opnieuw anker op dus. Inmiddels begint het aardig donker te worden. Opeens stopt de ankerlier ermee terwijl het anker nog niet helemaal opgehaald is. We drijven naar achter en welke knop Mirjam ook indrukt, de ankerlier zwijgt in alle talen. Ik ga naar binnen en zie dat de thermische zekering door is geslagen. We hebben te veel spanning gebruikt voor het laten zakken en ophalen dat die is uitgeklapt.

Ik haal de schakelaar over en gelukkig doet de ankerlier het weer. De vierde keer lukt het ons. Het is inmiddels donker maar we hebben we een prachtige plek,  maar wel vlak voor de pier waar een paar keer per week een veerboot aanlegt. We nemen het risico en blijven liggen. Als je bodemlijnen bij Saint-Pierre bekijkt, dan is het de eerste 50 meter vanuit de kust maximaal 7 meter diep. Direct daarna gaat het naar 40 meter en vervolgens door naar 200 meter. Eerst een ankerbiertje, want het vele ankeren heeft voor de nodige stress gezorgd, ook bij Noor die zich snel zorgen maakt.  Na een warme maaltijd en ons dagelijkse voorleesuurtje uit het prachtige boek ‘Lampje’ gaan we naar bed. We liggen goed en slapen lekker.

De volgende ochtend starten de meisjes met de Cito-toets. Ik vind het maar kan hoe zij dat doen op een wiebelende boot met dit warme weer.

 

Saint-Pierre

Saint-Pierre was oorspronkelijk de hoofdstad van Martinique totdat deze in 1902 volledig werd verwoest door de nog steeds actieve vulkaan Mont Pelée.

Er kwamen toen 30.000 mensen om het leven. Op twee na. Één van deze twee overlevenden was een gevangene die in een cel zat met hele dikke muren. Die dikke muren hebben zijn leven gered.

 

 

We lopen door het dorp en zien overal nog de resten van de verschrikkelijke vulkaanuitbarsting. Saint-Pierre moet vroeger een mondaine stad zijn geweest met een eigen theater. Na onze omzwervingen door Saint-Pierre komen we terug bij de boot en zien de Goodwin liggen van Pieter en zoon Thom. ‘s Avonds gaan we bij hen voor een borrel en een hapje. Het is weer als vanouds gezellig.

Morgen gaan we door naar Dominica, een tocht van zo’n 55 Nm. Martinique vonden we erg geciviliseerd en Westers overkomen. Bij Dominica verwachten we meer authenticiteit en natuur.