Santiago de Compostella

Na onze mooie wandeling in Louro blijven we nog een nachtje in de baai van Santiago. Die nacht staat er een harde wind en de boot gaat flink te keer. Het anker houdt gelukkig goed. De volgende ochtend gaan we anker op en varen naar de haven van Muros. We hebben het plan om een dagje naar Santiago. Dan liggen we liever in de haven dan voor anker in de baai.

Muros

Muros is gesticht in de middeleeuwen en heeft sindsdien nog niet al te veel veranderingen ondergaan. Het is een rustig dorpje dat maar door weinig toeristen wordt aangedaan en wordt gezien als een van de mooiste haventjes aan de Costa del Muerta. Muros heeft een prachtig kerkje dat uitkijkt op de haven. Meest opvallend zijn de portieken die vroeger voor de visvangst werden gebruikt. In deze portieken werden de vissen gezouten en te drogen gelegd en maakten de vissers hun netten. Leuk is om te zien dat er een groot verschil zit tussen het hoger gelegen historische deel van het dorpje en het lager gelegen deel dat door de vissers werd gebruikt.

De haven van Muros

De haven is netjes en heeft snel internet en dat is schaars. Meestal heb je wel internet maar is het zo langzaam dat je er niets mee kunt. Hier gelukkig wel dus maak ik direct weer een blog en haal ik de nieuwste versies van de waterkaarten op.

Sportdag

De kinderen hebben in de ochtend school en we besluiten om ‘s middags sportdag te houden op het strand achter de haven. We maken vier goals op het strand en voetballen de hele middag. Het is ongeveer 30 graden dus het is een hele inspanning. ‘s Avonds gaan we Muros in en lopen door de zeer smalle straatjes en vinden een pleintje met een paar kleine tapasbarretjes waar alleen locals komen. We bestellen een paar hapjes en de lokale kinderen komen gezellig bij ons staan en maken direct contact met Kiki en Noor. We hebben geen idee wat we besteld hebben maar het smaakt goed. Heerlijk om zo tussen de plaatselijke bevolking te zitten en om je heen te kijken. Dat is leuker dan op een groot plein met alleen maar toeristen.

Santiago de Compostella

De volgende ochtend nemen we de bus naar Santiago de Compostella. Dat is een stad waar ik altijd al een keer naar toe wilde.  Vroeger was mijn droom om met de fiets via de Pyreneeën naar Santiago te fietsen. Nu ben ik al tevreden om de stad gewoon te zien. We rijden langs de oevers van de Ria richting Noia en gaan daar de snelweg op. Het is een prachtige rit door de bergen. We stoppen bij het centraal busstation van Santiago en lopen richting het centrum door een oud park. In het centrum aangekomen word je overvallen door de vibe die er hangt.

De kathedraal van Santiago de Compostella

Overal zie je mensen met bepakking de laatste meters afleggen van hun parcours naar het centrum van Santiago de Compostella. De één zie je strompelen, de ander alsof die de eerste meters aflegt. Je herkent de wandelaars en fietsers aan de Jacobsschelp die zij bij zich dragen. De Jacobsschelp is symbool van de Camino de Santiago geworden doordat in vroeger dagen deze schelpen, die makkelijk te vinden zijn aan de Galicische kust, door pelgrims mee naar huis werden genomen ten teken dat ze de route voltooid hadden.
In het centrum bezoeken we de imposante kathedraal van Compostella. Daar hangt in het midden het grootste wierrookvat van de wereld. Verder is het alleen maar goud wat er blinkt.

Bling, bling…

Nadat we door het centrum hebben gelopen, pakken we de bus weer terug naar de boot. Deze bus doet er ongeveer twee keer zo lang over en zo zien we ook nog wat van de omgeving. Kennelijk is er een snelbus en een boemelbusje. Die hadden wij terug naar de boot.

Cortado

De volgende ochtend willen we vertrekken naar de volgende baai maar het waait zo hard dat we besluiten om nog een dagje te blijven. Dat geeft mij tijd om wat klusjes aan de boot te doen. In de ochtend hebben de meiden school, dus kan ik op pad naar de plaatselijke ijzerwarenhandel. Ik heb een ring nodig voor de voetpomp om te voorkomen dat die door het aanrechtblad gaat lekken. Leg dat maar eens uit in het Spaans. Ook heb ik nog een reservesleutel nodig voor de kluis.
Voordat ik de ijzerwarenhandel in ga, loop ik langs een cafeetje. Tijd voor mijn dagelijkse kopje koffie. Heerlijk.

Un cortado por favor

Hier kun je nog voor 70 cent een Cortado drinken. Als een echte Spanjaard bestel ik de Cortado en leg alvast het geld klaar. Als ik in foutloos Spaans vraag om af te rekenen, geeft de barman mij het wisselgeld terug en wenst mij in het Engels een fijne dag… Zo goed is mijn Spaans dus niet. Gelukkig vind ik met behulp van een paar foto’s wel het ringetje en kan ik de voetpomp repareren.

Nieuwe REPARATIES OP KOMST!

De volgende ochtend is het prachtig weer en met een heerlijk windje in de rug hoppen we van de baai van Muros naar de volgende baai. Wij hebben contact met een ander Nederlands gezin die met hun boot Karakter in die baai liggen. Zij hebben ook twee kinderen, Madelief en Jaap. Daar aangekomen gaan we voor het dorpje Combarro voor anker. Althans dat was ons plan maar de ankerlier doet helemaal niets. Tijdelijk kunnen we even aanleggen bij Michiel en Marije van de Karakter die daar al voor anker liggen. Eerst even kennismaken en een biertje drinken. Daarna kijken we naar de lier. Die is met geen mogelijkheid in beweging te krijgen. Gelukkig kan het anker ook via een hendel te bedienen en laten vlak voor zonsondergang het anker handmatig zakken.

Verjaardagen

Morgen is Noor jarig. Dan wordt zij acht jaar. Toevallig wordt Madelief de oudste de dag na Noor 10 jaar. Leuk dus om dat met elkaar te vieren. In de tussentijd stoomt de Zouterik ook op richting de baai en ook zij hebben een jarige aan boord. Berber wordt op dezelfde dag als Madelief 3 jaar oud. Dus dat betekent drie verjaardagen morgen en overmorgen. Mirjam en Noor zijn al druk bezig met het bakken van twee taarten.

De volgende morgen is het zover. Noor is acht jaar geworden en dat wordt gevierd met de drie gezinnen.

Noor acht jaar!

De hele kuip zit vol en er is taart voor iedereen. Ik sta binnen om koffiebonen te malen en met de percolator per keer twee kopjes te zetten. Dat is wel wat anders dan thuis… ‘s Avonds gaan we met de drie gezinnen naar Combarro en eten tapas in de buitenlucht.

Verjaardagsdiner in Combarro

De volgende ochtend vieren we de twee andere verjaardagen. Eerst gaan we naar de Zouterik waar Berber haar verjaardag viert en ‘s middags gaan we met zijn allen  naar de Karakter om de verjaardag van Madelief te vieren.

ankeren

De eerste dag dat we er liggen krabt het anker en we drijven opeens richting de ondieptes. Snel anker op… Dat gaat lastig zonder ankerlier. Gelukkig zit Marije net bij ons aan boord en die heeft dat op hun vorige boot talloze keren gedaan en haalt het anker handmatig op. We kiezen opnieuw positie en laten het anker weer zakken. De volgende dag gaat het weer mis. Ik zit binnen en zie opeens dat De Karakter langszij komt en ik ga verbaasd naar buiten. Niets is minder waar. Ons anker heeft weer niet gehouden. Het anker is weer gaan krabben en wij zijn afgedreven tot naast de Karakter. Gelukkig was Michiel er op tijd bij om de boot af te houden.
Omdat we het anker handmatig hebben laten zakken, zijn we voorzichtig geweest met de lengte van de ankerlijn. Wij hebben tachtig meter ankerketting aan het anker zitten. Dat is ideaal voor als het diep is. Je moet 3 tot 5 keer de diepte van het water als ankerlijn hebben. Dan is het wel handig om rekening te houden met hoog en laag water en dat hebben wij onvoldoende gedaan. Een wijze les om meer ankerlijn te steken, ook al moet je hem handmatig ophalen.

De ankerlier

In de tussentijd heb ik de hele ankerlier uit elkaar gehaald en ben ik met de hulp van Rob er achter gekomen dat het relais kapot is. Ik haal het relais er tussenuit en  sluit de lier direct aan op de hoofdschakelaar. Dat betekent dat je de lier wel kunt gebruiken maar alleen om hem op te halen. Dat is voldoende voor nu.

De mist in

Het wordt tijd voor een volgende Ria. We besluiten met de drie gezinnen om naar Ensenada da Barra te gaan. Een mooie beschutte baai in de Ria de Vigo. We vertrekken in de middag en voor ons doemt een dichte mist op.

Dichte mist in de baai van Combarro

We gebruiken het radar om te zien waar we zijn. De Zouterik en Karakter zien we na een paar minuten niet meer. In de loop van de middag trekt de mist weer weg en doemt de Zouterik weer op. Gezamenlijk varen we richting de baai en gaan vlak voor het donker wordt voor anker. Even rekenen. Ja! Genoeg ankerketting. Wij kunnen rustig gaan slapen…