St. Lucia

De eerste avond in de haven praten we nog lang na. Wat hebben wij een fantastische tocht gehad. Ruim 3.000 Nm. (ruim 5.500 km!) gezeild over de Atlantische Oceaan. Het was een indrukwekkende reis. Nu we aangekomen zijn in St. Lucia, beseffen we pas wat we hebben bereikt. Mirjam is inmiddels weer terug naar het appartement waar zij met Kiki en Noor de afgelopen weken heeft gelogeerd. Wij zijn zo moe dat we ook op tijd gaan slapen. Eindelijk een nacht zonder golven, zonder heen en weer geschut te worden. Heerlijk. We slapen allemaal alsof we in een vijf sterren hotel zijn.

De haven van St. Lucia

De volgende ochtend gaan we in de haven ontbijten met een heerlijke smoothie en een kop koffie. Wat kan een mens daar naar uitkijken. Ik kan mijn bord laten staan zonder dat het van de tafel valt. Dat is wel weer even wennen. Na het ontbijt gaan we de boot opruimen en nemen we de schade op. De zeilen moeten naar de zeilmaker, en we moeten nieuwe vallen halen. Wij zijn druk bezig met opruimen. In de tussentijd komen er meerdere boten aan en iedere keer als er een boot binnenloopt wordt er luid getoeterd en is er applaus. Ik krijg er kippenvel van, zo mooi. Wij hadden dat gisteravond en dat is zo bijzonder. In de haven ontmoeten we oude bekenden zoals de bemanning van de Goodwin die het erg goed hebben gedaan en in de prijzen vallen. Ook worden we hartelijk begroet door Finding Avalon met Jackson en Xanthie die we al eerder in Marokko hebben ontmoet. Kiki en Noor worden weer

Hulda en Esther van Felicia (Zweden)

herenigd met Hulda en Esther van Felicia uit Zweden en Julius van Gepetho uit Duitsland.  Heerlijk en het mooie is dat het Engels van de meisjes met stappen vooruit gaat.

Julius van Gepetho (Duitsland)

Reparaties

Meerdere keren gaan we naar de ship shop om onderdelen te halen ter vervanging van wat allemaal onderweg kapot is gegaan. Het is ongelooflijk hoeveel kracht er op de boot komt tijdens zo’n overtocht. Het kost nog best veel tijd om alles weer op orde te krijgen.

Genua, genaker en de lazy jack naar de zeilmaker voor reparaties

De zeilen liggen bij de zeilmaker en Gerard gaat een paar keer de mast in en ontdekt één van de oorzaken van de doorgesleten vallen. Een deel van een blok in de mast is afgebroken waardoor de val iedere keer langs de scherpe rand schuurde en daardoor doorsleet. Als je boven in de mast op de tast een lijn door een blok haalt, merk je niet op dat die kapot is. Dat betekent dat het blok vervangen moet worden en dat Gerard opnieuw de mast in moet. Het repareren van de spinakerboom is een ander verhaal. De plaatselijke lasser wil de boom wel repareren door de twee delen aan elkaar te lassen met een versteviging. Dat moet dan 350 USD kosten. Dat is ongeveer de prijs voor een hele nieuwe spinakerboom, dus daar bedank ik voor. We gaan wel opzoek naar een goedkopere oplossing..

De gebroken spinakerboom

Ook moet de boot worden schoongemaakt na drie weken op zee en moeten er een aantal wassen worden gedraaid. Gelukkig kan dat in het appartement van Mirjam.

Feest!

Omdat we op vrijdagavond zijn aangekomen, zijn we op tijd voor het feest vanavond. Het is in een restaurant in de buurt van de haven. Om 18.00 uur ‘s avonds is het hier donker.

De Phi crew aan de bar

We nemen een taxi en rijden naar het feest. Met de andere zeilers wisselen we ervaringen uit. Iedereen is trots op het halen van de overkant en iedereen heeft wel een verhaal wat ze hebben meegemaakt. Het één nog mooier dan de ander…

Eerste prijs voor team Phi

Zoals wij die de cup zouden hebben gewonnen…

Excursie

De volgende dag hebben we een excursie op het programma, geleid door Michael Mayer, de eigenaar van het appartement waar de meiden logeren. Ook Angela gaat mee. Zij is een dag na ons aangekomen als crew op een catamaran uit Nieuw Zeeland.

Twee Friese famkes

Michael laat ons de prachtige natuur zien van St. Lucia en weet daar mooi over te vertellen. We rijden eerst langs de kust naar Castries. Een grote plaats waar de cruiseschepen aanleggen.

Castries

Hier is eigenlijk niet veel te doen, dus gaan we verder naar het plaatsje Ans La Raye, een vissershaven. Daar eten we wat van de lokale vis en lopen over de pier.

Een lokale schone die geld vroeg voor het maken van deze foto…

Een van de vissersboten is net binnengekomen en we zien hoe direct de verse vis wordt klaargemaakt.

De verse vis wordt direct verwerkt

Verse vis, net gevangen

Daarna gaan we naar een kerkje in het dorp waar het plafond vol zit met vleermuizen. De kerk is grotendeels ook open. Geen ramen en er waait een heerlijke frisse wind doorheen. We vervolgen onze weg langs de kust richting Marigot Bay.

Vleermuizen aan het plafond

Marigot Bay is een natuurlijke haven die ook gebruikt wordt als hurricane protection place.

Verse grapefruit met uitzicht op Marigot Bay

Dat is een prachtige plek om ook naar toe te gaan.

Marigot Bay, St. Lucia

Een paar dagen later horen we dat een andere boot van de ARC daar is overvallen en beroofd van alle kostbaarheden en besluiten om deze plek maar over te slaan.

Soufriere

We rijden langs de kust door tot de Soufriere Bay. Daar gaan we lunchen met een prachtig uitzicht op de baai en de landmark van St. Lucia. De Pitons.

De Pitons van St. Lucia

Maar voordat we gaan eten, krijgen we nog een uitleg van Michael over de lokale vruchten van St. Lucia en laat deze zien.

Michael laat het lokale fruit van St. Lucia zien

Heerlijk al dat verse fruit.
Na de lunch en een plons in de zee rijden we naar het plaatsje Soufriere. Het is er druk met locals die zich op hebben gemaakt voor het weekend om uit te gaan. Wij halen bij een ijsje en eten die op met uitzicht op de baai.

Staatsieportret vanaf het terras in Soufriere

Na Sourfriere zoeken we de natuur nog even op en wandelen we door een prachtige tuin met veel prachtige bloemen en planten. Michael geeft uitleg en daarna rijden we weer terug richting de haven. Iedereen is moe. Mirjam en de meiden rijden met Michael weer terug naar het appartement en neemt een aantal waszakken mee. Wij drinken in de bar van de haven nog een paar biertjes voordat we teruglopen naar de boot en doodop  in slaap vallen. Wat een indrukken!

Afscheid

De volgende dag nemen we afscheid van Gerard en Henk. Zij vliegen vandaag terug naar Nederland. Sven blijft nog een dagje en gaat morgen pas naar huis. Het valt niet mee om afscheid te nemen na ruim drie intensieve weken met zijn allen. We zwaaien Henk en Gerard uit en lopen in de middag langs het strand naar een exclusief hotel. Stranden zijn hier publiek terrein en voor iedereen toegankelijk.

Kiki en Noor kijken uit over de Caribische zee

Omdat het meubilair van het hotel midden op het strand staat, vinden we dat het ook publiek toegankelijk is en zoeken een heerlijke stoel uit. Terwijl Mirjam en Angela mooie gesprekken voeren en veel overeenkomsten ontdekken, evalueren Sven en ik nog de reis van afgelopen drie weken. Sven vertelt dat hij mij met hele andere ogen heeft gezien tijdens de reis en wat ik zo leuk heb gevonden de afgelopen drie weken, is dat mijn contact met Sven heel intensief is geweest.

Sven en ik evalueren de ervaringen van de overtocht

Het is een droom waar we beiden al jaren van hebben gedroomd en die we samen hebben kunnen laten uitkomen.

Feest!

Sven vertrekt de volgende ochtend heel vroeg. Ik slaap in het appartement bij Mirjam en moet even wennen aan en bed wat niet beweegt. Vandaag komen Mirjam en de meiden weer naar de boot en zijn we weer herenigd. Dat moet gevierd worden. Iedere avond is er wel ergens een party en vanavond wordt dat georganiseerd en gesponsord door de directie van de haven. Naast bier drinken we ook rumpunch. Een typische cocktails uit de Carieb die drinkt als limonade. Er is een optreden van een steelband die kerstliedjes speelt,  indrukwekkend.

Tropische steelband in kerstsfeer

Het is een geslaagde avond en we spreken veel andere zeilers. Velen varen ongeveer dezelfde route als wij van plan zijn, dus we zullen er nog wel een paar tegenkomen onderweg.
Zaterdag is de prijsuitreiking. We worden met busjes vervoerd naar het stadion waar ook weer een steelband speelt. Bij de ingang staan dames met bladen rumpunch. Oei…oppassen maar. Het is heet en ik drink het als water.
We zijn in de prijzen gevallen. Per categorie krijgen de nummers 1, 2, 7 en 10 een prijs. Vraag me niet waarom. Wij zijn gelukkig 10e in onze categorie gevallen en Kiki en Noor gaan met mij de prijs in ontvangst nemen.

In de prijzen!

Daarna vieren we onze prijs met… een rumpunch…
Aan het einde van de avond worden we weer met busjes naar de haven gebracht en ik loop met Noor terug naar de boot. Het duurt wat langer en opeens hoor ik een stem achter me die lachend zegt: “joehoe…onze boot is hier hoor“. He! Die rumpunch toch.