De Zeebrief

Nog twee dagen, een paar uur en dan is het zover en vertrekken wij voor een jaar. Het voelt zo vreemd. We zijn al ruim twee jaar bezig met voorbereidingen voor deze dag. Twee jaar lang is het dromen en over ruim 50 uur is het werkelijkheid.

De boot is bijna klaar, het huis is bijna opgeruimd, de documenten zijn bijna op orde, de medicijnen zijn binnen en de route is bekend. Check! Dat klinkt goed. Daar ging echter veel tijd, energie, frustratie, verwondering, etc. aan vooraf.

Medicijnen mee aan boord

Neem nou bijvoorbeeld de medicijnen. Naast de gebruikelijke en mijn dagelijkse medicijnen, nemen we ook opiaten en zelf morfine mee. Natuurlijk alleen voor het geval dat. Midden op zee zijn niet zoveel apothekers die dit op voorraad hebben. Dan moet je dit vooraf al meenemen. Gelukkig hebben wij een huisarts die dit snapt en actief met ons meedenkt. Daarnaast heb ik een cardioloog die vooruit denkt en al nagedacht heeft over wat er allemaal kan gebeuren en daar recepten voor heeft uitgeschreven. Ik hoop dat we al deze medicijnen niet nodig hebben, maar beter mee verlegen dan om verlegen natuurlijk.

Oke, dat is dus geregeld en kunnen we afstrepen van onze to-do lijst. Mirjam is gelukkig erg secuur en doet regelmatig research of we nog aan bepaalde regels moeten voldoen. Wat nou als we bijvoorbeeld in Marokko in de haven liggen, de douane komt aan boord en vindt de morfine. Leg dat maar eens uit. Daarom is het noodzakelijk om een engelstalige medicijnlijst op te laten stellen en te laten ondertekenen door de arts. Check. De cardioloog had keurig omschreven wat mij allemaal mankeert en had een overzicht opgesteld in het Engels. Deze brief heb ik naar het CAK gestuurd. Die beoordeelt vervolgens de brief en zet daar de nodige stempels op.

Dat is echt nog niet alles hoor!

Krijg ik een telefoontje dat de brief is afgekeurd. Te veel pagina’s. Dat moet op één pagina. Hmmm. Terug naar mijn cardioloog met het verzoek om het op één pagina te zetten (en een kleiner lettertype mag overigens niet!). De cardioloog heeft daar nog een hele middag op lopen ploeteren om het op één pagina te krijgen maar dat is hem gelukt. Opnieuw gestuurd naar het CAK en na een paar dagen kreeg ik het bestempelde document weer retour. Pffff. Dat is geregeld. Die kan in de bootmap. Tot Mirjam aangeeft dat dit niet voldoende is. Er moet namelijk ook nog een stempel van de rechtbank op. Een zogenaamde Apostillestempel. Dat betekent dus naar de rechtbank toe om de stempel te halen. Gelukkig gaat dat eenvoudig en na € 20 euro afgerekend te hebben was het document volledig bestempeld, maar ik heb me laten vertellen dat ze in de Caribbean gek zijn op stempels dus dat zit wel goed.

Nou…..niet helemaal. Niet ieder land erkent dit document en/of stempels, waaronder Cuba. Paniek!!!! Wat nu? Uitvoerig gebeld met diverse instanties en de oplossing is een ‘Zeebrief’. Nou, doe mij dan maar een zeebrief. Je raadt het al, dat gaat niet zo maar natuurlijk. Daar heeft iemand over nagedacht om dit ook heel complex te maken. Die uitdaging wil ik wel aan.

Zeebrief is de oplossing

Een zeebrief kun je aanvragen bij Ilent (inspectie Leefomgeving en Transport). Voordat je een zeebrief ontvangt moet je heel veel documenten invullen en ….. moet je boot ingeschreven staan bij het kadaster als registergoed. Dat is natuurlijk voorwaardelijk. Nou dan schrijven we de boot eerst maar in in het kadaster. Dat betekent nog meer documenten invullen, de originele koopovereenkomst meesturen, de betalingsbewijzen opzoeken en meesturen, etc.., etc.., etc…

Gelukkig ging dat vrij snel, zeker ook omdat we een deadline hebben van zaterdag a.s.  Iedereen werkte mee. Phi staat ingeschreven in het register en heeft zelfs een brandmerk en microdots door de hele boot. Mocht de boot gestolen worden, dan kun je door het lezen van de microdots zien wie de eigenaar is. Een soort DNA.

Nu alleen nog de zeebrief. Waarom wilden we die ook alweer hebben? Oh ja, voor de medicijnen. Kun je het nog volgen? Want wat heeft een zeebrief met medicijnen te maken? Als je een zeebrief hebt, krijg je een Nationaliteitsverklaring en geldt de Nederlandse wetgeving bij ons aan boord. Mocht een land de medicijnverklaring niet erkennen, dan houden we de medicijnen aan boord. Daar geldt de Nederlandse wetgeving en wij accepteren die stempels mooi wel!

Ging niet helemaal goed…

Nu is het wachten op de zeebrief. Dat duurde mij toch net even te lang dus gebeld met Ilent en daar gaven ze aan dat ze de zeebrief al op 9 juli hebben verstuurd. Alleen hebben wij die nooit ontvangen. De factuur hadden ze ook gestuurd en die hebben we overigens wel. Ik heb heel lief aan die mevrouw van Ilent gevraagd of ik dan nog een exemplaar kon ontvangen omdat ik die zeebrief wel nodig heb. Nou dat was erg moeilijk want zo kon ze wel bezig blijven. Wat nou als die brief weer niet aankomt. Dat schiet toch niet op meneer.

Dat was vandaag dus. Over vijftig uur vertrekken we en kunnen we niet aantonen dat we eigenaar van het schip zijn en ook niet dat daarom de Nederlandse wetgeving van toepassing is.

die medicijnen waren als voorzorgsmaatregel voor noodgevallen. De bloeddruk stijgt, mijn hart slaat over. Ik begin langzamerhand in nood te komen. Wat is gezonder. De pillen thuis laten en deze ellende vergeten of is het al tijd voor mijn pilletje?

Nog minder dan vijftig uur…Het aftellen is begonnen.