Nederland

Na acht dagen op zee zetten we eindelijk weer voet op de vaste wal en kunnen we de benen strekken en het plaatsje Saint George bekijken. Saint George is een pittoresk dorpje met veel oude Engelse invloeden. Dat is ook niet zo gek want na de ontdekking van Bermuda in 1505, door de Spaanse ontdekkingsreiziger Juan de Bermúdez, leed in 1609 de Britse Sea Venture schipbreuk en de schipbreukelingen stichtten de eerste kolonie op de eilanden. Saint George was tot 1815 de hoofdstad van Bermuda totdat het overging naar Hamilton. Nu is Saint George een rustig dorpje met veel oude gebouwen.

Het centrum met het stadhuis ligt net naast het customsdock. Daar speelt het allemaal af.

Plannen maken

Hier zitten ook alle zeilers op de bankjes rondom het plein want er is hier gratis internet waar iedereen dankbaar gebruik van maakt.

Het uitlezen van mijn ICD is gelukt, moeten we naar een ziekenhuis in de hoop dat ze daar de juiste apparatuur hebben. Via internet vinden we het adres van het ziekenhuis en we nemen een taxi om er heen te gaan. Ik neem het device onder mijn arm mee in de hoop dat als ze de juiste apparaat hebben en met zijn viertjes rijden we naar het ziekenhuis. Na het invullen van alle papieren en een afdruk van mijn creditcard, wachten we in de wachtkamer op onze beurt. Als ik aan de beurt ben, willen ze allerlei onderzoeken gaan doen terwijl ik herhaaldelijk vertel dat ik alleen mijn ICD wil uit laten lezen. Ik word doorverwezen naar een eerste hulp arts die mijn verhaal aanhoort en begrijpt wat ik nodig heb. Helaas het gaat niet want het is zondag en er is niemand aanwezig die mij kan helpen met de apparatuur. Wel mag ik hier nog even proberen om het device aan te sluiten in de hoop dat hij het hier wel doet. Helaas. De arts belooft me terug te bellen en een afspraak te plannen. Onverrichter zaken gaan we weer terug naar de boot. Ondertussen vangen we nog wel een glimp van het eiland.

Alles ziet er zo keurig verzorgd uit.

Onze reddende engel Angela

Terug op de boot is het wachten op Angela, die komt vandaag vanuit New York aan en zou met ons meevaren naar de Azoren. Angela hebben we bij de festiviteiten in Las Palmas voor de oversteek leren kennen. Tijdens de vlaggenoptocht had zij een Friese vlag bij zich en dat schepte meteen een band tussen haar en Mirjam. Angela is ook de oceaan overgestoken als opstapper bij een Nieuw Zeelandse boot en daarna is ze met ons meegevaren naar Martinique waar we kerst hebben gevierd. Toen hebben we afgesproken dat ze met ons mee terug zou varen richting Europa. Angela heeft in de tussenliggende periode veel regatta’s gezeild en heeft diverse boten overgevaren en is helemaal thuis in het zeilwereldje.

Het is erg fijn om haar weer te zien. De meiden zijn ook gek op Angela, helemaal nadat ze twee super grote zakken m&m’s uit haar backpack tovert. We vertellen Angela het verhaal dat er een grote kans is dat ik niet meer verder kan zeilen, maar dat ik dat morgen pas krijg te horen. Angela denkt direct met ons mee en biedt aan dat zij dan de boot wel terug wil zeilen richting Nederland. Dat zou een hele geruststelling zijn. Ik geef Phi niet snel uit handen, maar ik weet dat ze in goede handen is bij Angela. Mijn hoop is nog steeds dat het wel mee zal vallen en dat we toch de oversteek kunnen maken naar de Azoren.

Uur van de waarheid

De volgende ochtend rijden we weer met de taxi naar het ziekenhuis. Ik word al snel geholpen en zie in de behandelkamer vertrouwde apparatuur. De cardioloog Sam Mir begroet mij en luistert naar ons verhaal. Hij leest de ICD uit maar kan er niet inkomen want het is password protected… Ook dat nog! Maar na enkele telefoontjes met de helpdesk krijgt hij het password en kan hij mijn ICD uitlezen…

Na het bestuderen van de informatie komt hij met de bevestiging dat ik inderdaad een ingreep van mijn ICD heb gehad. Dat betekent het einde van onze reis. Het lijkt of de grond onder mijn voeten wegzakt. Ook al wisten we dat dit kon gebeuren, ik had niet verwacht dat het ook zou gebeuren. Wij zijn er stil van en toch zijn we gerust gesteld dat het verder allemaal in orde is zoals het er uit ziet. Na de ingreep zijn er geen verstoringen meer geweest en dat is natuurlijk wel weer goed nieuws. Aangedaan stappen we weer in de taxi naar de boot en vertellen Angela het nieuws.

Na het drogen van de tranen gaan we allemaal in de oplosmodus. Wij moeten de verzekering informeren en zorgen dat we naar huis kunnen. We moeten de bootverzekering informeren dat de boot terug naar huis moet en dat Angela dat gaat doen. Toevallig heeft Angela recentelijk haar bedrijf gestart voor boot deliveries dus wij zijn nu haar eerste klant. De cardioloog in Bermuda en George moeten toestemming geven dat ik naar huis mag vliegen en we moeten bemanning regelen voor Angela.

Verzekerd van een goede verzekering…

Vanaf dat moment zitten we de hele dag op het plein om via internet zaken te regelen. Onze reisverzekering is bij OHRA en die zijn zeer professioneel en denken mee met ons en regelen alles wat nodig is om weer naar huis te komen. Wat een superservice.

Onze bootverzekering bij Kuiper in Heerenveen is een totaal ander verhaal. De behandelaar is ongeïnteresseerd, snapt de context niet en stelt de meest domme vragen. Echt een koekenbakker. Geen enkele compassie voor onze situatie. Waarom moet de boot teruggevaren worden? Die kan er ook wel even blijven liggen? Nou dat lijkt ons niet handig want over enkele weken begint het Hurricane seizoen en Bermuda ligt in het gebied waar je niet je boot wilt hebben liggen. Ook weten we niet hoe lang het duurt voordat ik weer mag zeilen en Phi op kan halen. In de tussentijd ligt Phi dan in een haven voor ruim $ 100 per nacht. In de voorwaarden van de verzekering staat ook duidelijk dat als de verantwoordelijke schipper/navigator niet in staat is om de tocht te continueren dat de boot teruggebracht wordt naar de thuishaven. Normaal is dat wellicht van Vlieland naar Workum. Nu is dat iets verder… We schieten niet op met de verzekeraar maar toch moet de boot hier weg dus nemen we de beslissing dat Angela Phi sowieso richting de Azoren gaat varen. Van daaruit kijken we wel weer verder wat de volgende stap gaat worden om Phi thuis te krijgen.

Charteren van bemanning

Angela is ondertussen de hele dag aan het bellen om mensen te charteren om mee te zeilen naar de Azoren. Het is nog lastig om bemanning te krijgen die binnen een week op Bermuda kunnen zijn. Het is hoogseizoen en vele opstappers hebben al een boot. Gelukkig lukt het Angela om twee bemanningsleden te charteren. We boeken vluchten en ze kunnen er over een weekje zijn. Al met al zijn Mirjam, Angela en ik de hele week al bezig om van alles te regelen. De boot op orde te krijgen, de overdracht te doen voor Angela, zodat ze weet waar ze op moet letten, de vluchten te regelen, afstemmen met de cardiologen om groen licht te krijgen dat ik mag vliegen, etc. Als een geschenk uit de hemel staan Dennis en Natascha van de Zeester met hun tweeling Kim en Debbie voor onze neus. Ze bieden aan om Kiki en Noor mee te nemen naar het strand en ze ontfermen zich over de meiden. Ondertussen kunnen wij onze zaken regelen. wat een schatten!

Dennis en Natascha zijn al twee jaar onderweg en zijn nu ook onderweg naar huis. ‘s Avonds komen ze gezellig aan boord de laatste rum opdrinken.

Hamilton

Door alle drukte hebben we nog helemaal niets van het eiland gezien en daarom besluiten we om een dagje naar Hamilton te gaan, de hoofdstad van Bermuda, wat ligt aan het andere eind van het eiland. Zo krijgen we ook de kans om onderweg nog iets te zien van het prachtige eiland.

We rijden langs de baaien met prachtig azuurblauw gekleurd water en door de dorpjes die ons doet denken aan het Engelse platteland. Alles is netjes voor elkaar en het ziet er georganiseerd uit. Wat een verschil met de Carieb. Ook voel je het verschil met de Carieb in temperatuur. De lucht is hier frisser en koeler. Als we in Hamilton aankomen, gaan we direct op zoek naar de karakteristieke kleding hier. De bermuda… Je ziet hier bijna alle mannen, ook de mannen in pak, in een bermuda lopen met hoge sokken en nette pakschoenen. Heel gekleed en toch lekker casual.

Het is een grappig gezicht, zo’n nette bankier in een korte broek. Na een bezoek aan de plaatselijke kerk lopen we de heuvel op naar het fort.

Fort Hamilton

Fort Hamilton geeft een mooi uitzicht over de baai van Hamilton. Het is gebouwd aan het eind van de 19e eeuw om de haven van Hamilton en de Royal Naval Dockyard te beschermen. De bovenkant van het fort is omgetoverd in een park met een aantal grote kanonnen die doet denken aan de oude tijd en zijn volgens de overlevering nog nooit gebruikt.

Onder de grond zijn lange gangen waar de munitie werd opgeslagen. Om het fort heen is een grote 10 meter brede en droge slotgracht. Vroeger werd dit gebruikt voor de verdediging van het fort.

Nu is het een tropische tuin met veel bamboe en varens. De planten groeien langs de muren omhoog en geven een bijzondere aanblik, alsof je in een oerwoud loopt.

Na het bezoek aan het fort, lopen we weer de heuvel af richting de baai en drinken we nog wat in een echte Engelse pub. Daarna gaan we weer terug naar St. George om ons klaar te maken voor het vertrek.

De overdracht

Terwijl Angela twee bemanningsleden aan het regelen is, zorgen wij dat de boot helemaal klaar is voor vertrek. Zo goed als het kan, leg ik alle ins-en-outs van Phi uit aan Angela. Het is zoveel dat ze er op een gegeven moment van duizelt. Toch maak ik me totaal geen zorgen. Phi is in goede handen bij Angela en zoals ik al aangaf, geef ik  ik Phi niet zo snel uit handen! In de tussentijd heeft Angela twee bemanningsleden geregeld en we boeken vluchten voor de twee zodat ze zo snel mogelijk in Bermuda zijn. Angela heeft nog duikapparatuur geregeld om samen met Dennis de onderkant te krabben, zodat Phi nog sneller gaat. Dat is het race-DNA in Angela. Een deel van de middag ligt ze onder de boot te krabben. Phi is er klaar voor en wij ook! Morgen vertrekken wij en de dag er na komen de bemanningsleden aan, dus Angela heeft nog een kleine dag om alles eigen te maken. Petje af voor de veerkracht van Angela die ‘gezellig’ mee zou varen naar de Azoren en door de omstandigheden tot skipper is gebombardeerd.

Toch weet ik dat ze het prima zal doen. De laatste avond voor ons in Bermuda willen we in stijl afsluiten. We gaan uit eten met zijn vijven en het wordt een gezellige avond.

Onze tassen staan gepakt en we zijn klaar om te vertrekken.

Over, maar niet uit!

En dan is het zo ver. De taxi stopt om ons naar het vliegveld te brengen. Maar daarvoor hebben we uitgebreid afscheid genomen van Angela en van Phi, die ons een jaar lang veilig over de zeeën naar de drie continenten heeft gebracht.

Wat een gek idee dat we nu afscheid moeten nemen. Onderweg naar het vliegveld zijn we alle vier stil en kijken met weemoed uit het raam. We voelen de pijn in ons hart wanneer het vliegtuig opstijgt en over Bermuda vliegt.

We hebben een stop-over in Philadelphia. Van daaruit vliegen we rechtstreeks naar Schiphol. Gek genoeg voelt het deze keer niet als thuiskomen, als we landen in Nederland. Er staat een taxi voor ons klaar, wat allemaal perfect geregeld is door OHRA. De taxi brengt ons naar Jubbega, het huis van de ouders van Mirjam. Daar blijven wij voorlopig totdat Phi weer terug is in Europa en tot ik alle onderzoeken in het ziekenhuis heb gehad. Afhankelijk van de uitslag in het ziekenhuis, weten we wat onze vervolgplannen zijn. We wilden oorspronkelijk na de Azoren, via de Scilly’s en Zuid-Engeland, terug naar Nederland.

Onderzoeken

Na een ingreep van mijn ICD mag ik twee maanden niet autorijden, dus ik ben afhankelijk van Mirjam, die mij heen en weer moet rijden naar het ziekenhuis in Meppel en Zwolle.

Na weken van diverse onderzoeken en katheterisatie, is de conclusie dat er niets beschadigd is aan mijn hart of bloedvaten en dat dit het ‘risico’ is wat erbij hoort. Daarvoor heb ik de ICD. Gelukkig maar. Dat betekent ook dat we weer groen licht krijgen om verder te zeilen, maar wel met de nodige voorzichtigheid. Dan kunnen we Phi weer veilig terugbrengen naar haar vaste ligplaats en kunnen we reis afmaken. De cirkel rondmaken.