Off Road

Voor morgen en de volgende dagen hebben we een auto gehuurd. We willen de binnenlanden van Marokko gaan bekijken. We willen graag de Anti Atlas, de Sahara en het Atlas gebergte bezoeken.

Edi und Almuth

Naast ons ligt een ouder stel uit Zwitserland. Edi is 82 jaar en Almuth is halverwege de 70. Een vitaal stel. We raken in gesprek met Edi en Almuth en zij hebben de afgelopen 16 jaar de wereld een aantal keer rondgevaren. Iedere ochtend staan ze om half zes op voor een wandeling en daarna doet Almuth een uur yoga. Ze doen iedere dag verse boodschappen op de lokale markt en koken heerlijke maaltijden.

Ze houden net als wij van een goed glas wijn en hebben ons uitgenodigd voor een borrel. Daar horen we hun verhaal en dat is indrukwekkend. Wat zij allemaal al hebben meegemaakt en waar zij allemaal zijn geweest. De wijn smaakt trouwens heerlijk. Marokkaanse wijn!

Boatwork

Vandaag staat boatwork op het programma. Ik moet de Pactor modem nog aan de praat krijgen. Dat is een modem die werkt op de korte golf. Dat houdt in dat je op zee een bericht via de SSB radio kan versturen. Op zee heb je namelijk geen verbinding met je GSM en berichten versturen via de satelliet telefoon is een dure aangelegenheid. Ik heb wel IT kennis maar dit is toch lastig, welke frequenties je moet gebruiken. Een nieuwe wereld gaat voor mij open. Ik probeer van alles maar kom er niet uit. Frustrerend. Gelukkig zijn Edi en Almuth beiden zendamateur en Edi wil mij met alle plezier helpen met het Pactor modem.

Knock knock who’s there?

Edi komt bij ons aan boord en bekijkt de configuratie. Hij heeft echt veel verstand er van en legt mij in perfect Engels uit hoe alles zou moeten werken. Met de nadruk op ‘zou moeten’ maar het werkt niet. Help. Ook Edi moet er over nadenken want ook hij komt er niet uit. Keer op keer krijgt hij een brainwave en klopt dan bij de boot aan. Knock, knock en roept dan ‘Joergen, Joergen!’. Stap voor stap komen we verder. Ze raadplegen ook andere zendamateurs om het probleem op te lossen. Uiteindelijk is het een instelling en nadat dat is veranderd, kan ik eindelijk een bericht versturen. Het is gelukt.

Op pad!

We huren een Renault Clio. Die wordt morgen in de haven afgeleverd. ‘S Avonds gaan we bij Kitty en Laurens van Tiago langs. Zij zijn net terug van een rondtrip. Kiki en Noor hebben een film gemaakt met legopoppetjes en laten die zien. We nemen de zelfgemaakte arretjescake mee die we eerder al hadden beloofd en Kitty heeft speciaal voor de filmavond popcorn gemaakt. Het is een gezellige avond.
De volgende ochtend vertrekken we vroeg. Ons eerste doel is Tafraoute. Daar gaan we overnachten. Het is even wennen aan het verkeer. De regels zijn hier iets anders. Na een paar uur door de prachtige natuur gereden te hebben, vinden een mooi hotel met zwembad buiten het dorp met uitzicht op de Lion rock. Dat is een rots wat erg lijkt op het hoofd van een leeuw. Het verhaal gaat dat de leeuw het dorp beschermt tegen kwade invloeden.

Na een heerlijke nacht in een echt bed en een warme douche rijden we naar het centrum van Tafraoute en kopen daar onze tulbanden en een aantal flessen water voor onderweg. Het is een prachtig rotsachtig landschap met af en toe een dorpje waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan.

Bij een van die dorpjes stoppen we voor een kopje Marokkaanse thee. Na deze stop gaan we weer op pad en rijden door de prachtige oase Aït Mansour. Het is dor en zodra er een rivier is, is het groen van de palmbomen.

Nadat we door de oase zijn gereden komen we bij een splitsing. Slaan we rechts af dan hebben we een lange, lange saaie weg. Gaan we links af, dan is daar een binnendoor weg en veel korter. We kiezen voor de binnendoor weg. Die is ruim 150 kilometer korter. Het is een mooie weg en het gaat prima.

We slaan aan het eind van de weg de zijweg in en de weg wordt onverhard maar het is goed te doen. Het is nog slechts 20 kilometer tot de snelweg en dan kunnen we onze weg naar Foum Zguid weer vervolgen en hebben we 150 kilometer afgesneden. Het adres in Foum Zguid hebben we van Edi en Almuth doorgekregen en zij hebben zelfs contact opgenomen met Achmed, de eigenaar van het hotel om ons aan te kondigen.

Off road

We vervolgen de weg. Er komen steeds meer hobbels, stenen en een rivierbedding en Mirjam en ik kijken elkaar eens aan, is dit wijsheid? Het gaat prima alleen is de volgende rivierbedding iets moeilijker te begaan. We komen op een hobbelig stuk en een steen raakt de onderkant van de auto en verderop komt er weer een steen tegen de onderkant aan. We gaan steeds langzamer rijden en de snelheid loopt terug naar 20 km/u. De volgende rivierbedding wordt een uitdaging en is ook dieper dan de vorige beddingen.

Mirjam en de meiden stappen uit en het lukt om naar de overkant te rijden. Ze stappen weer in en vervolgen onze weg. Spannende tocht zo.Het is een prachtige omgeving! Zo ver als je kunt kijken, zie je rotsen en dorre vlaktes. Niemand te bekennen en we hebben ook geen netwerk meer met de telefoon. We zijn nu echt in de middle-of-nowhere…

Er zou nu toch iets met de auto gebeuren, schiet er door mijn hoofd. Ik moet er niet aan denken. Het is nog maar 8 kilometer. Dan zijn we weer op de snelweg en kunnen we vaart maken richting ons hotel.

We draaien een bergpas op en na de bocht zien we…weer hetzelfde. Alleen maar rotsen en dorre vlaktes. Niets te bekennen. Na de bocht doemt er weer een rivierbedding op. Deze is nog dieper dan de vorige beddingen en de meiden stappen weer uit. Samen met Mirjam bepaal ik waar ik het beste door de bedding heen kan rijden en rijd voorzichtig naar de overkant. Halverwege komt de auto vast te zitten. Ik kan niet meer voor- of achteruit.

Gestrand in het zicht van de haven

Muurvast! Het enige wat we kunnen doen is de auto uitgraven en met zijn vieren halen we alle stenen rondom de banden weg en maken een provisorisch pad voor de voorbanden, zodat die straks wat grip hebben. Na enig graafwerk proberen we het weer en de auto komt los en het lukt om de rivierbedding uit te rijden. Pffff….

Nog 3 kilometer. We zijn er bijna. We hebben over een stuk van ruim 16 kilometer meer dan drie uur gedaan en we moeten toch langzamerhand tempo gaan maken, willen we op tijd in het hotel aankomen.

Dan doemt er een hogere berg voor ons op waar we overheen moeten. Het is er zo smal dat ik er niet aan moet denken dat er toevallig aan de andere kant ook iemand aankomt. Niet dat we op het hele traject iemand zijn tegengekomen maar achteruit de berg af, daar moet ik niet aan denken.

Boven aan de berg zien we in de verte de snelweg. Yes… we zijn er bijna. De berg af en dan nog een stukje rechtdoor en we hebben het gehaald.

Beneden aan de berg is een splitsing. Een wegomlegging. Er liggen namelijk steentjes op de weg ten teken dat we de linker route moeten nemen. We gaan links af maar die weg leidt nergens naar toe en houdt op. We zoeken een andere weg en vinden die.Nog een paar honderd meter en we zijn er. Dan hebben we toch een kilometer of 150 bespaard en een mooie spannende tocht er voor terug gekregen, bedenk ik me.

We moeten nog een rivierbedding doorkruisen en weer komen we vast te zitten. Nu echt vast.

Met de snelweg vlak voor ons, zitten we muurvast. Weer gaan we aan de slag om de stenen rondom de auto weg te halen en na een half uurtje graven en opnieuw een weg opbouwen, lukt het ons om de rivierbedding uit te rijden. Nu is het nog maar een 150 meter tot de snelweg. We hebben het gehaald! We slaan de laatste bocht om en wat we zien, doet ons enorm vrezen. We zien een diepe rivierbedding, half ingestort. Het heeft vorige week hard geregend in de woestijn en de rivier die er toen moet hebben gestroomd, heeft de kant weggeslagen. Dit is zelfs met een jeep niet te doen. Laat staan met een Renault Clio. Gestrand. Vlak voor de havenmonding. Maar we laten het er niet bij zitten!

De laatste lootjes

Mirjam stapt uit en gaat op onderzoek uit. Ik rijd met de auto achter haar aan. Ze vindt een plek waar we misschien de rivier kunnen oversteken. Het probleem hier is niet om naar beneden te rijden maar aan de andere kant omhoog. Er is daar mul zand en dan kan de Clio vast komen te zitten in het zand en zijn we nog verder van huis. Met zand kunnen we weinig uithalen.

Mirjam is druk bezig om aan de overkant van de bedding stenen neer te leggen als extra steun om de oever op te rijden. Ik sta te wachten op de andere oever en op het teken van Mirjam geef ik gas, rijd de rivierbedding in en hobbel over de keien naar de overkant en geef gas vlak voordat ik de bedding oprijd. Na wat slippen, voel ik dat de banden weer grip krijgen en zijn we boven.

Als we nog zoiets tegenkomen voordat we op de snelweg zijn, zijn we verloren. Terug kan niet meer, zeker niet voordat het donker wordt. We moeten wel een uitweg vinden naar de snelweg. Mirjam loopt met haar nieuwe tulband op haar hoofd voor ons uit om de weg te bepalen en na een tijdje zwaait ze met haar armen en steekt haar duim omhoog. Er is een weg! We rijden naar haar toe en ze stapt in. Voor ons ligt de snelweg. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een strook asfalt. We hebben het gered. Juichend draaien we de snelweg op en rijden richting het zuiden, naar het hotel. We hebben het gehaald.