Het vertrek

Eindelijk na ruim twee jaar voorbereiden is het dan zo ver. Het is 21 juli 2018 en het is bijna half één ‘s middags. Het geplande vertrek. Nu gaat het eindelijk gebeuren. Dat is zo’n gekke gedachte dat je na al die tijd van dagdromen en voorbereiden nu echt weggaat. Er is geen weg meer terug. We gaan!

Afscheid

De laatste weken staan in het teken van afscheid nemen. Het moeilijkste vond ik het afscheid nemen van mijn oudste meiden. Zij kunnen helaas niet mee vanwege hun studie. Zij kunnen nu geen jaar missen. Gelukkig zie ik ze onderweg nog wanneer ze ons komen bezoeken. Maud kan dat helaas niet. Haar zal ik een jaar moeten missen.

Verder hebben we afscheid genomen van het werk, van familie en vrienden en Kiki en Noor van hun vriendjes en vriendinnetjes van school. Vrijdagmiddag rijden we weg en kijken nog één keer om naar ons huis. Tot over een jaar! Wij rijden naar de ouders van Mirjam want daar slapen we die avond. Ook de broer van Mirjam is er met zijn gezin. Hun dochter Renée is zaterdag jarig. Dat gaan we natuurlijk eerst vieren. Je wordt maar één keer in je leven 11 jaar!

Naar de boot

Om 10.30 uur stappen Mirjam en ik in de auto en rijden naar Workum toe. De meiden komen iets later en rijden met de ouders van Mirjam mee. Met een wee gevoel zitten we in de auto. We zijn stil en vinden het spannend. In Workum bij de werf ligt Phi er fantastisch bij. Er is door Rob, Roy en Jetse zo hard aan gewerkt om hem op tijd af te krijgen. Daar kan het niet aan liggen. Het zonnetje schijnt dus dat zit ook mee. Waarom voel ik mij dan zo onbestendig? Krijg ik koudwatervrees? Willen we eigenlijk wel weg? Gelukkig komen Anne en Greetje, Kornelis en Jet, Renée en Olivier en Ciska, de nicht van Mirjam met Sander, Guusje en Eef ons uitzwaaien, dat is fijn.

Uitzwaaien

We hebben de laatste spullen aan boord gelegd, nog even gesproken met Rob en we zijn er klaar voor. Zo klaar als je maar kunt zijn. Er schieten nog tientallen klusjes aan de boot bij mij binned. Kunnen we nu wel weg? Het is 11.30 uur. Mirjam loopt even van de steiger en ziet tot haar grote verbazing allemaal vrienden en familie met vlaggen de hoek om komen.

Wat een verrassing. Marleen, Herman met Pieter zijn er. Gisteren heeft Mirjam ruim een half uur met Marleen aan de telefoon gezeten en hadden ze uitgebreid afscheid genomen en nu staan ze ook op de steiger. Douwe-Jan en Annetta zijn er. Josephine de hartsvriendin van Noor is er met haar ouders en Olivier.

Zo veel mensen die ons  een goede reis willen wensen. Dat is overweldigend.

Het vertrek

En dan is het zover. Het is 12.30 uur. We gooien de trossen los en varen heel langzaam weg van de steiger. We  zien ons dierbaren aan de kant achterblijven. Tot volgend jaar. We blijven zwaaien en toeteren totdat we uit het zicht zijn.

Op het IJsselmeer hijsen we de zeilen. We zijn stil en beduusd. Het voelt leeg ondanks het warme afscheid. Wij zijn allemaal van slag. Zonder iets te zeggen, varen we richting Enkhuizen. Oorspronkelijk zouden wij naar Hoorn varen maar vanwege de vele waterplanten, is het niet echt lekker varen naar Hoorn. Enkhuizen is een mooi alternatief. Aan het eind van de middag leggen we aan in de Companieshaven. Enkele maanden geleden waren we ook in Enkhuizen. Toen gingen we naar de vertrekkersdag van het blad Zeilen. Wat voelt dat alweer lang geleden.

Enkhuizen

Iris en Joost komen spontaan nog even gedag zeggen. Gezellig, dat brengt ons weer in de goede mood. Nadat ze weg zijn, gaan we even Enkhuizen in. Kiki wil van boord stappen en maakt een misstap en belandt tussen de steiger en de boot half in het water en haalt haar hele been en arm open. Ze zit onder de blauwe plekken. Alle emotie komt er uit en ze is ontroostbaar. Laten we maar vroeg naar bed gaan want we zijn allemaal doodmoe en we krijgen morgen een lange tocht naar Deauville. Een tocht van ruim twee dagen varen. Enkhuizen inlopen doen we volgend jaar wel een keertje.